De muziek die de in New York gehuisveste Australiër Scott Matthew in 2005 opnam onder de noemer ‘Elva Snow’ (samen met Spencer Cobrin, ex-Morrisey), lag nog redelijk in de lijn van de indierockcultuur. Met het uitbrengen van zijn solowerk ging hij pas echt zijn eigen muzikale pad verkennen. Daarbij kon hij vooral terugvallen op zijn karakteristieke, licht hese, haast androgyne stem. Deze zorgt voor een soort van theatraliteit die de aandacht weg neemt van de muzikale composities die niet steeds enorm origineel of opvallend zijn. Toch weet hij met onderwerpen als liefde en vriendschap, waarbij hij op zijn nieuwe album ‘Gallantry’s Favorite Son’ varieert tussen vrij dramatisch aandoende nummers en blijhartige liederen – net als op zijn vorige langspelers – vaak intrigerend of gemoedsberoerend over te komen.
Vooreerst opent Scotty – zoals hij zich ook wel eens placht te noemen – de lade met minimalistische nummers, om daar zorgvuldig het aandoenlijke ‘Black Bird’ uit te rollen, een lied over de angst voor het afscheid. Even minimalistisch, met wat gitaar en enkele pianotoetsen, aangevuld met wat vleugjes barok (ondermeer via harp), neemt hij in ‘True Sting’ evenwel al vlug afscheid (“Now I am left alone / You ain’t coming home / So it’s goodbye / Darlin goodbye”). Lang blijft hij evenwel niet in zijn eenzame cocon achter, want in het daaropvolgende ‘Felicity’ heeft hij kennelijk veel te vieren. Aanvankelijk lijkt dit lied potsierlijk en gekscherend – het is namelijk een zelfgeschreven, maar op het eerste zicht betrekkelijk ordinair verjaardagslied: “Felicity, It’s your birthday / Felicity, Happy Birthday / Felicity, when friendship becomes family / It helps me with the mystery” klinkt het zonder veel aan de verbeelding over te laten. Na enkele luisterbeurten blijkt dit evenwel één der sterkste nummers – om niet het woord ‘geniaal’ uit de mondholte te laten rollen – dat barst van levenslust.
Daarop volgt vervolgens intimistisch minimalisme tijdens ‘Duet’ (met een glansrol voor ukelele, mandoline en harp) en het vrij ingetogen ‘Buried Alive’. De finale van dit laatste verraadt evenwel – via een uitdijende en opruiende dramatiek – een op de loer liggende tempowisseling. Deze komt er tijdens ‘Devil’s Only Child’, wat een vrolijk deuntje is, dat leunt op een flinke scheut theatraliteit, gecreëerd door cellopartijen en klarinet. In eenzelfde sfeer baadt ‘The Wonder Of Falling In Love’ en niet alleen door de zeemzoete titel, maar evengoed door eenzelfde stroperige en liefelijke sfeer (strijkers en handgeklap). Bovendien kan dit lied zich beroepen op zeer geslaagde zang van Scott Matthew die wordt beantwoord door een bescheiden gemengd koor, waardoor tussen de verschillende vocale entiteiten een mooie spanningsboog ontstaat.
Dramatiek wordt ten top gedreven tijdens het duistere en onheilspellende ‘Seedling’. Hiervoor wordt vooral gebruik gemaakt van vrij harde pianotonen en Matthews onnavolgbare stem. Daarna slaat de sfeer volledig om met ‘Sweet Kiss In The Afterlife’, waarin gitaargetokkel de liefelijkheid opnieuw omhelst. Wanneer de luisteraar dit lied helemaal heeft uitgezeten, wordt nog enkel ‘No Place Called Hell’ voorgeschoteld als zwanenzang van ‘Gallantry’s Favorite Son’. Anders dan de vorige nummers op de plaat is dit een zeer speels, haast musical aandoend nummer, gestoeld op een ‘oehoeh-koortje’ mondgetrompetter, wat zachte percussie en ukelele.
Theatraliteit, dramatiek en marginaal aanwezige vrolijkheid lijkt min of meer de rode draad tijdens de solocarrière van Scott Matthew. Ook op dit jongste album weet hij uit dit vaatje te tappen. Toch betekent deze plaat geen herhaling van hetgeen hij vroeger liet horen. Eerder is het een variëren op zijn ouder werk en creatief omspringen met een theatrale vorm van dramatiek en verantwoorde vrolijkheid. Dit doet hij bovendien op zo’n wijze, dat hij met ‘Gallantry’s Favorite Son’ af en toe naar de keel weet te grijpen en evenveel keren aanstekelijk voor de dag weet te komen.
