Eenvoudige muziek die pas na enige tijd begint door te sijpelen: het Spaanse trio Schwarz zorgt aanvankelijk voor veel hersenkronkels. De op Picasso geïnspireerde, weinig smaakvolle hoes steekt in schril contrast af tegen de ogenschijnlijk eenvoudige, languit gespeelde gitaarpsychedelica die deze indierockers presenteren. Arty farty is het in geen geval, maar van een kunstzinnig feestje zijn deze jongens duidelijk niet vies.
Misschien even een truc verklappen: na enkele luisterbeurten komt er stilaan een duidelijke lijn in de schijnbare wirwar van 9 totaal verschillende tracks. Begin deze plaat pas vanaf het tweede nummer te beluisteren en het één en ander wordt al duidelijker. Waar deze cd in vast afgelijnde nummers begint, glijdt hij langzaam maar zeker af naar repetitieve, zinderende drones en echoënde soundscapes van gitaar en orgel. Het openingsnummer ligt echter perfect in het verlengde van de dromerige, lang uitgesponnen eindtracks, waardoor deze plaat zich als een eindeloze loop kan blijven herhalen.
Schwarz is duidelijk zijn dada gaan halen bij psychedelische gitaarrockbands als Ride en The Dandy Warhols. Eenvoudige, melodieuze nummers worden opgesierd door diepe golven van ver echoënde, warme gitaardistortions. Enkele gekscherende weerhaken of originele invalshoeken (al dan niet door de uitgebreide keypartijen aangebracht) doorbreken het verder vrij simpele karakter van de muziek van Schwarz. Buitenbeentje en keerpunt op 'Arty Party' is het nogal ritmische spacepopnummer 'Specimen 3' dat uit foute discotunes oprijst. Op het tweede deel van de plaat lijkt zanger Alfonso Alfonso liever zijn mond te houden en zijn gitaar te laten spreken. Eindeloos lange, epische gitaarspektakels lijken voluit door de door Schwarz gecreëerde ruimte te zweven. Soms lijken de resterende nummers wat te verdwalen in langdradige intro's, weinig vertellende intermezzo's of diepe drones. Toch leidt deze wijde ruimte op een vrij rustgevende manier tot aangename climaxen die nét niet tot uiting komen. Van duidelijke songstructuren is er in dit voluit gespeelde klanktapijt echter weinig sprake. Deze jongens hebben er naar verluidt drie jaar over gedaan om hun muzikale ideeën effectief op plaat te krijgen en dat lijkt zich in dit tweede deel effectief te weerspiegelen. Toch blijft het geheel intrigerend. Zeker de eindtrack 'Psychotic Hypnotic' lijkt een passende titel te dragen als tien minuten durende, bedwelmende gitaar- en orgelsymfonie.
Vertrekkend van zomerse poprocksongs maakt Schwarz op deze cd plots een ommezwaai van 180° tot quasi instrumentale, episch gelaagde gitaarrock. Met de onthulde cirkelredenering rond deze plaat in het achterhoofd, wordt duidelijk dat deze groep daadwerkelijk meer aanleunt bij de 'Arty' dan bij de 'Party'. De opdracht is de cd-speler in 'repeat' te zetten totdat de vraag rijst: is dit nu geen geschifte wereldplaat?
Meer over Schwarz
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
