Het Noorse kwartet Schtimm werd in december 1998 opgericht en zat een week later al in de studio om zijn eerste album, 'The Alcoholveti Collection' op te nemen. Het beklijvende 'Plays Mrakoslav Vragosh' is hun tweede album, opgenomen met een strikte set regels om zo puur mogelijk te klinken: zo weinig mogelijk effecten, niet meer tracks dan de band live kan brengen en natuurlijk opgenomen op een analoge recorder. Hierdoor klinkt het album zeer echt en live. De titel doet vermoeden dat Schtimm nummers van één of andere onbekende Russische componist herwerkt heeft. Maar niets is minder waar, 'Mrakoslav Vragosh' is een door Schtimm verzonnen naam die slaat op duisternis en vijandschap.
Die duisternis en vijandschap zijn echter moeilijk terug te vinden op het album, het enige nummer waar ze echt duidelijk aanwezig zijn is het nummer 'Flower', dat een prachtig celloarrangement bevat. 'Plays Mrakoslav Vragosh' bevat een collectie bloedmooie, poppy songs, die nagenoeg allemaal in staat zijn te ontroeren en naar meer doen verlangen. De meeste nummers hebben een bezetting van gitaar, bas, drums en vooral veel vintage keyboards. Deze geven het album een ietwat luchtig, schattig sfeertje, dat op 'Twain Anthem; Red' wel erg veel naar kermis begint te ruiken. De zang wordt afwisselend en in duetten verzorgd door zangeres B, die een zeer hoge, ijle stem heeft, en door bassist Æ. Het grote minpunt van het album is dat nagenoeg elk nummer een storend gebrek aan structuur vertoont. De nummers beginnen, gaan drie minuten door zonder dat er veel aan het beginthema verandert, en eindigen dan. Hierdoor missen ze wat spankracht en kunnen ze niet echt blijven hangen. Enkel 'Somewheregone', het redelijk geniale 'Suncotic Drive' en 'Leperman' hebben een echte structuur, en zijn daardoor ook veel hitgevoeliger. Erg leuk aan het album is dat het in zijn geheel een erg mooie samenhang vertoont, die weinig verstoord wordt. Op 'Into' en het aardig dansbare 'The Hardcore Waving of Happy Flags' zijn de drums (deels) afkomstig van een drumcomputer, waardoor deze nummers wel een iets te duidelijke stijlbreuk met de rest van het album vormen.
'Plays Mrakoslav Vragosh' heeft genoeg sfeer en mooie songs in huis om te overtuigen, maar door het gebrek aan structuur in de songs kan het, op enkele uitzonderingen als 'Leperman' en 'Suncotic Drive' niet echt blijven hangen.
Meer over Schtimm
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
