Opvallend feit: op de derde School of Seven Bells cd heeft Claudia Deheza de klas verlaten. Gelukkig weet meesterbrein Benjamin Curtis daar wel raad mee door de hoge, fijne zang van het welbevallige tweelingzusje Alejandra te laten weergalmen en bij tijde te ontdubbelen. Dankzij een vol en rijk kader van shoegazergitaren, droomeffecten en frivole elektronica blijkt nergens dat de School nog maar twee leraars bevat.
Een opmerkelijk gevolg van deze vermageringskuur is wel dat de zang bij dit Amerikaanse collectief niet meer permanent bovenop de muziek ligt, maar meer ingekapseld ligt in een bed van holle geluiden en diepe echto’s. Gitaren zinderen in de verte en elektronische drumpatronen weergalmen in dit rijk van meanderende shoegazerpatronen. Daarmee komt de band aardig in het esoterische vaarwater terecht van vrouwelijke coldwavebands uit de jaren ’90 als Cranes of Cockteau Twins. Sprankelende en verwonderende geluidsexplosies wellen op uit de diepte in het door beats voortgestuwde ‘Lafaye’, terwijl de sirenezang van Alejandra met veel ‘aaah’ en ‘oooh’-lijnen voor een bijna sacrale invulling zorgt.
Wie echter meent dat ‘Ghostory’ maar wat rondzweeft in zijn ijl echorijk, slaat de bal danig mis. De negen songs van deze plaat kaderen in een vast, hedendaags concept: het blijken stuk voor stuk spookbeelden te zijn van een jong meisje, Lafaye. Prille liefdesgevoelens en blinde romantiek kampen met twijfel en onzekerheid. Dromen wellen op of zijn – zoals een somber, wezenloos tot hoop oproepend ‘Reappear’ aangeeft – helemaal ingestort.
‘Ghostory’, dat geschreven werd terwijl de band op tour was, blijkt geen stap terug te zetten. Ook al blijven nog slechts twee groepsleden over, nooit eerder klonk School of Seven Bells zo eigen en emotioneel sterk. Deze plaat zorgt dan ook voor een beklijvende en overdonderende intimiteit.
