Rechtzetting: Schmoll heeft weinig omzeggens met de gelijknamige Duitse filosoof / musicus / professor die kerkelijke composities schrijft. De groepsnaam is ontleend aan een onuitgegeven werk van dichter Paul van Ostaijen en dat ligt dichter bij de inhoud van deze cd: literair, gekscherend en Vlaams. Zoals de titel van de plaat aangeeft is dit een project dat vooral humoristisch moet opgevat worden. Schrijver Elvis Peeters heeft zich vereenzelvigd met Peter Clasen en Tariq van Neven, wat resulteert in een bont allegaartje digitale danstracks. Hoewel nog gesproken wordt van een 'debuut' (in de veronderstelling dat nog platen gaan volgen), gaat het hier schijnbaar eerder om een experimentele studiograp. Met zestien voornamelijk Nederlandstalige tracks lijkt 'Spleen pour Rire' ("te zwaarmoedig om te lachen") een taalkundige mengelmoes die via muzikale basisideeën is uitgewerkt tot volwaardige songs. Doordat het fijngevoelige elektronische spel van Peter 'Neven' zich laat gelden, lijkt Schmoll als literair beatproject alvast te dingen naar een plekje op de volgende affiche van De Nachten.
"Als er nog geld is, dan is het smeergeld / als er geteld is, dan is het uitgeteld", "een roofkever sluipt door de nacht / een sluipkever rooft door de nacht": dit schijfje bulkt van de taalkundige spielereien. Met een veelal donkere teneur en een behoorlijk sfeergevoelige, digitale psychedelica zorgt Schmoll voor een erg bevreemdend effect. De combinatie van elektro, zweverige golven en Nederlandstalige, halfgesproken teksten lijkt zo weggelopen uit de jaren '80 toen bands als Arbeid Adelt en Aroma di Amore (het muzikale kindje van Elvis Peeters) de scepter zwaaiden. Het resultaat is, net als bij deze gehele lichting, bij momenten smaakvol. Hoewel een klagerig, langdradig 'De Regen en Ik' maar wat oppervlakkig lijkt te piepen, wordt immers ook vaak gesleuteld aan de feitelijke klank van de liedjes. Schmoll vervalt dus gelukkig zelden in platte elektrobeats en voorspelbare geluiden, maar zoekt zijn heil al eens in jazz, reggae of clicks'n'cuts. Elvis Peeters neemt niet enkel de zang, maar ook klarinet, accordeon of harmonica ter hand en dat is een mooie zaak.
Opener 'Dans met Mij' plaatst zo het orgeltje van Eugène Flagé (Het Leugenpaleis) op een hippe ska / breakbeat. Ook het stereofonisch schuivende, tikkende ritme van 'Dubbel Vermoeden' is een mooi staaltje moderniteit (en is wederom door dat orgeltje ingekleurd). Als onverwijlde hoogtepunt mag echter de zwaar vervormde en langzaam ontluikende afsluiter (met toepasselijke titel 'Doe Open') niet gepasseerd worden. Traag en snel, dansbaar en nauwelijks te rijmen: Schmoll gaat zowat alle elektronische kanten uit. Veelal omvat 'Spleen pour Rire' echter mysterieuze liedjes als 'Anges d'Enfer' die met beperkt tikkende ritmen en warme synthesizerlagen ingekleurd zijn. De toenadering van muzikale sfeer aan tekstuele lading is hiermee mooi uitgewerkt. Zo houdt dit plaatje vast aan een evenwicht tussen beiden zonder één van de twee op het schavot te plaatsen. Toch is taal een belangrijk gegeven. Zo toont 'Poupée' een soort van goedkope, Franstalige elektro à la TC Matic en is het virtuoze (instrumentale) 'Spleen pour Rien' een spelletje goochelen met de titel. Zonder aandacht voor de woordengrillen van Elvis Peeters zou het wel en wee van deze cd snel uitgeblust zijn.
Schmoll is een spel, een project, een vlucht. Deze plaat is leuk voor één dag, een jaar stilte en opnieuw één dag. Het heeft geen zin om er meer achter te zoeken. Dit is geschikte kost voor zowel letterkundigen als muziekfreaks die open staan voor nieuwe dingen.
Meer over Schmoll
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
