Het begint allemaal veelbelovend, deze ‘Watussi’ van Ingrid Schmoliner, Pascal Niggenkemper en Joachim Badenhorst. Openingstrack ‘tuuli’ vertrekt vanuit een ondefinieerbaar geluid. Of dat nu afkomstig is van de contrabas, de prepared piano of de rietblazer, dat is niet zomaar te bepalen, niet in het minst door de zachte dynamiek waarop het stuk zich afspeelt. Die fijnheid blijft voor de rest van de track bewaard en door een totale afwezigheid van melodie kan alle aandacht naar het spaarzame geluid gaan, wat de muziek een maximale concentratie meegeeft.
Dat in het volgende ‘kumst’ heel wat meer beweging te horen is, betekent echter niet dat er ook meer actie plaatsvindt, laat staan dat er een voelbare spanning door het stuk zou zweven. Dat laatste is opmerkelijk, aangezien de meeste tracks op de cd niet boven de vier minuten uitkomen. Toch missen heel wat stukken de nodige urgentie, waardoor ze snel vrijblijvend gaan klinken, mede door het bescheiden muzikale materiaal.
Vooral Ingrid Schmoliner komt wat flauw voor de dag. Als zangeres is ze tot drie keer op een sterk gelijkende manier te horen in vertraagde jodels, maar doorgaans zit ze in het geluid door het gebruik van prepared en inside piano. Hiermee klinkt ze op geen enkel moment echt verrassend. Hetzelfde geldt wanneer ze op een meer conventionele manier gebruik maakt van het klavier. Op deze momenten moet ze melodische en harmonisch aan de slag, waarbij opvalt dat ze zich vaak terugtrekt in herhaalde formules, zoals de twee harmonische polen waar ze in ‘Versteck’ tussen blijft pendelen.
Hier en daar komt ze gelukkig ook wat meer geïnspireerd naar voor, zoals met de klokachtige klanken in het springerig cartooneske ‘Nuggale’ of de harmonische ontwikkeling in ‘Wechsel’. Doorgaans blijft ze echter te gemakkelijk hangen in dezelfde trip, waardoor ze haar collega’s Joachim Badenhorst en Pascal Niggenkemper niet echt kan volgen. Die komen als tandem heel wat sterker voor de dag, ondermeer in ‘Sophie’ en ‘her’ en de knap ontwikkelende dialoog van ‘keskustelu’, waar ze beiden in een ander metrum vertrekken om geleidelijk aan naar elkaar toe te groeien. Op deze momenten valt extra op dat Schmoliner niet altijd over het juiste antwoord beschikt, want met haar dreunende en percussieve pianogebruik kan ze op geen enkel moment meespelen met het fijnmazige kronkelen van haar collega’s.
Een echt boeiende plaat is ‘Watussi’ dan ook niet te noemen. Met een beperkt aantal uitgesproken ideeën en een weinig dwingend samenspel, klinkt slechts af en toe een sturende muzikale logica door. En die gebreken doen de muziek al te vaak klinken als los zand.
