Was het saxhoornkwartet zo'n zeven jaar geleden nog op sterven na dood, de voorbije maanden lijkt het alsof deze orkestvorm nooit weggeweest is. Vorig jaar sloeg Eminence Brass gensters met 'Tribute' en de voorbije vijf jaren maakte het Belgische Cosy Brass indruk op zowel binnen- als buitenlandse evenementen. Het bijzondere aan Scherzo Brass was bovendien dat de band stond voor girl power in wat nog altijd vooral een mannenwereld is. Was, want vorig jaar, drie jaar na hun ontstaan en kort na het verschijnen van dit debuut, kreeg alto Michelle MacGurk een functie als hoorniste (ze veranderde dus ook van instrument) in de RAF Military Band, en werd ze opgevolgd door Gavin Barr.
'A Brass Quartet Selection' is nog een 100% vrouwelijke release. Belangrijker is echter dat deze cd een veel toegankelijker repertoire bevat dan het schitterende 'Tribute'. Tien composities, waaronder drie meerdelige werken, slagen er dankzij de vele afwisseling moeiteloos in om de aandacht vast te houden en dat is in dit genre in het verleden niet altijd een evidentie gebleken. Bovendien beperkt het kwartet zich niet tot de obligate bezetting van twee cornetten, alto en euphonium, maar gaat men soms resoluut voor het experiment. Het moderne 'Jigaligaliga Shine' van Lucy Pankhurst werd aangepast voor Franse hoorn in plaats van alto en bevat tevens zogenaamde body percussion, wat neerkomt op handgeklap, vingergeknip en ander handen- en voetenwerk. 'My Mountain Top' (recent ook opgenomen door Les Neish) is verschreven van saxofoonkwartet naar deze samenstelling en werd gecomponeerd rond het gelijknamige gedicht van Lemn Sissay, dat door de auteur wordt voorgelezen. Op het eerste gezicht vergezocht en tekstueel te meditatief, groeit het werk toch en past het in het geheel als een welgekomen afwisseling.
Voor de neutrale luisteraar vormt deze variatie zeker een verrijking, al zal 'A Brass Quartet Selection' bij een purist mogelijk onthaald worden met gefronste wenkbrauwen.
Wie daarom zou afhaken, dreigt wel het hoogtepunt van deze plaat te moeten missen: het bloedmooie 'Brass Quartet No.1' van de Zwitser Thomas Rüedi. Hoewel het eerste deel een trotse intrede en prelude omvat, klinkt het kwartet enorm beheerst en rustig. Na het middendeel, een al even sterk gebrachte melodische elegie, sluit een energieke (doch weerom rustig aandoende) finale dit meesterwerkje af. In dezelfde lijn ligt 'A Classical Quartet' van John Golland, neoklassiek en geënt op Haydn en Mozart maar met enkele zogezegd valse akkoorden. In 'Scherzo' van Wilfred Heaton is Beethoven nooit ver weg. Het begint als een rasecht intredelied en bevat ongeveer halverwege een zachte koraal. Daartegenover staat de heerlijke barok van 'Agnus Dei', gepend door de (onbegrijpelijk) totaal onbekende 17de-eeuwer Michaelangelo Grancini. Tot het lichtere genre behoren dan weer het gekende 'Autumn Leaves' en Denis Wrights 'Romantica', zodat ook liefhebbers hiervan aan hun trekken komen.
Wie deze plaat een eerlijke luisterbeurt gunt, zal het wapen van de variatie wellicht appreciëren boven de achilleshiel van de afwisseling, die vaak terecht wordt afgeschilderd als een gebrek aan visie. Als het saxhoornkwartet aan populariteit wint, zal dat vermoedelijk eerder te danken zijn aan de ongecompliceerde speelsheid van Scherzo Brass dan aan het eerbetoon aan oude meesters van Eminence Brass. Zelfs al benadert deze laatste de perfectie.
