Het Saxkartel kan het best vergeleken worden met een strijkkwartet, maar dan met jazz als vertrekpunt. Zij wagen zich soms aan een crossover met (hedendaagse) klassieke muziek, maar blijven steeds trouw aan hun roots: swing en improvisatie. Geen drums of bas, wel de blaaskracht van vier uitstekende saxofonisten, met op sopraansax Frank Vaganée (leider van het BJO), op altsax Sara Meyer en op tenorsax Kurt Van Herck (o.a. eerste tenor in het BJO). De initiatiefnemer, componist, arrangeur en ook baritonsaxofonist van dit ensemble is Tom Van Dyck.
Na het uitbrengen van hun eerste cd 'Airdance' in februari 2004, toerde het Saxkartel langs verschillende culturele centra in België in het kader van de Jazzlabseries, speelde het in 2005 op het festival Jazz à Liège en werkte het rond een project met hedendaagse bewerkingen van middeleeuwse liederen in opdracht van radio KLARA. Een belangrijk moment was de zomer van 2006: het Saxkartel ontving op het concours van het Jazzfestival 'Tremplin Jazz' in Avignon de 'Grand Prix du Jury', waardoor zij in 2007 gedurende drie dagen konden opnemen in één van de beste studio's in Frankrijk. Het resultaat is hun tweede cd 'Yellow sounds & other colours', waarop een mix van jazzstandards en composities van Tom Van Dyck en Oene Van Geel te horen zijn.
Voor deze cd werkte het saxkartel samen met de Zuid-Afrikaanse gastzangeres Tutu Puoane, die net als Tom Van Dyck een voorliefde heeft voor Joni Mitchell. Hoewel zij de timing van de vier saxofonisten perfect aanvoelt, stelt haar bijdrage echter wat teleur. Dit is vooral te wijten aan de klankkleur van haar stem, die eerder versmelt met die van de saxofoons in plaats van er extra cachet aan te geven. Daarnaast mist haar stem aan kracht om de jazzy songs echt tot hun recht te laten komen, zelfs in de tragere klassieker 'Both Sides Now'. Het tekort aan swing wordt echter goedgemaakt in de arrangementen en composities van Tom Van Dyck. Zijn heldere manier van componeren zorgt voor een bruisend samenspel, waardoor de afwezigheid van een ritme- en bassectie geen enkel moment stoort. Terwijl de ene sax soleert, nemen de andere de begeleiding voor zich. Een duidelijk voorbeeld is terug te vinden in de opener 'Little Rootie Tootie', waarin de begeleidende saxen een soort akkoordtapijt vormen onder de solo's. De ritmesectie wordt ook vaak overgenomen door pittige partijen in de tenor- en baritonsaxofoons, of zelfs door handgeklap in 'From Belgium to Holland'. Bovendien zorgen de naadloze overgangen tussen de soli, de speelse interactie tussen de verschillende stemmen en de vele tegenritmes voor een levendig en luchtig geheel.
Ondanks deze kwaliteiten en de solistische capaciteiten van de muzikanten mist deze cd nog wat aan durf. De nummers klinken te ingestudeerd en ook de improvisaties lijken vooraf vast te liggen, wat van deze cd vooral een aangename achtergrondplaat maakt.
Meer over Saxkartel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
