Savalas is niet enkel meer de dubieuze, halfgekke professor uit de Suske & Wiske albums of de kaalhoofdige acteur van Kojak. Sinds een klein jaar is dit ook het project van David Poltrock, producer en toetsenist die een waslijst aan Vlaamse groten op zijn palmares heeft staan. Hooverphonic, Jan Leyers, Monza, Stash, Janez Detd of Triggerfinger: ze hebben allemaal nader kennis gemaakt met het knoppenwerk van deze geluidskunstenaar. Dat de man een fijn oor heeft voor uitgebalanceerde klanken bewijst het debuut van Savalas. Elf suikerzoete liedjes houden het midden tussen lieflijke pop en zweverige rock. De inbreng van gasten als ondermeer Mario Goossens, Tom Vanstiphout en Geike Arnaert heeft deze titelloze plaat zeker geen windeieren gelegd.
Dankzij een dijk van een eindklank (de wonderlijke productiehanden van Poltrock zelf) en een klein arsenaal aan details klinkt dit schijfje erg groots. Melodieën die niet enkel stevig blijven hangen maar zelfs bij eerste beluistering erg herkenbaar overkomen, zorgen voor een internationale uitstraling. Toch houdt Savalas het schijnbaar eenvoudig. Doodeerlijke ballades die door een oprechte stem ten beste worden gebracht mogen dan rijk ingebed zijn in een warm deken van uiteenlopende instrumenten, de basis ervan is duidelijk niet ambitieus en dat siert. Zweverige partijen waarin strijkers, hoorn en sax doorklinken worden verrijkt met zacht golvende synthesizers. Zeker in het suikerzoete 'I Love You', dat met lieflijke toetertjes en belletjes opgesmukt is verschaft Savalas zich een kansje op de volgende knuffelrock-verzamelaar. Toch bevat deze cd veel meer dan puberpop, hoewel het vergeefs zoeken is naar scherpe hoekjes en kantjes. Tekstfrasen als "I'm losing my grip on the cliffs of love" of "passion to the left of me, sorrow to the right" ruiken inderdaad naar verliefde tienerkreten, maar hun instrumentale subtiliteit gaat een stuk dieper. De herkenbare cover 'Dance Hall Days' van de obscure 80's band Wang Chung ondergaat met gemak wat vuilere, trillende basaccenten op de toetsen en de psychedelische, geloopte mengelmoes van strijkers, stemflarden en krakende geluiden waarmee het door Monza geschreven 'Headlights' eindigt is ronduit grandioos. Zo bevat elk van deze elf liedjes wel voldoende details om een luid volume op te eisen en zo te overtuigen in zijn kracht. Dat is ook nodig, want zeker bij zachtere beluistering dreigt 'Savalas' tot weinigzeggende achtergrondmuziek te vervallen. Een paar meer zwaarwichtige slows aan het einde van de plaat kunnen daardoor nog met moeite een geeuw onderdrukken en dat is spijtig. Een ietsje meer vuurwerk en opzichtige climaxen had bij deze geen kwaad gekund.
Savalas heeft potentieel. Dit debuut bevat alle ingrediënten om het ver te schoppen: herkenbaarheid, eenvoud, melodie en subtiliteit. David Poltrock levert bij deze een uitstekend visitekaartje voor zijn productietechnische kunsten. Helaas ontbreekt de energie en avontuurlijkheid waardoor de plaat het, onterecht, allicht niet verder zal schoppen dan enkele weken notering in een paar hitlijsten. Hopelijk mag er live iets steviger van leer getrokken worden want deze cd verdient zeker waardering.
Meer over Savalas
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
