De ooit zo controversiële black metalstroming als een van diens grondleggers mee in gang zetten, de muzikale verschuivingen binnen het genre de komende jaren steeds netjes voor zijn en op elke plaat een stap verder zetten zonder de herkenbare stempel te verliezen: Satyricon doet het ondertussen al vijftien jaar. Wie overigens dacht dat het Noorse duo de voorbije jaren met 'Volcano' (2002) en 'Now, Diabolical' (2005) zijn minimalistische hoogtepunt had bereikt na de lekker bombastische kleppers 'Nemesis Divina' (1996) en 'Rebel Extravaganza' (1999) is eraan voor de moeite.
Letterlijk àlles op nieuweling 'The Age of Nero' is namelijk tot op het bot afgestript: de gitaarpartijen zijn radicaal spaarzaam, de drumpartijen tot de pure essentie herleid, het geluid is gortdroog, de teksten bestaan uit korte slagzinnen en zelfs de lay-out is zo basis als wat. Satyricon heeft er de laatste jaren een kunst van gemaakt om het black metalgenre zo gericht mogelijk uit te puren tot enkel de basisbeginselen overblijven, en daar zijn de heren Satyr en Frost nooit eerder zo goed in geslaagd als op dit relatief korte album, met acht compacte maar eens zo overdonderende songs.
Opener 'Commando' is een midtempostamper die gevangen zit tussen een muur van bliksemsnelle vuursalvo's aan kop en staart, het refrein van het korte 'Last Man Standing' bevat welgeteld één akkoord en één gitaarbend (er komt niet eens een beat voorbij) en afsluiter 'Den Siste' (met een Noorse tekst, voor het eerst in twaalf jaar – zo zie je maar) doet de meest simplistische Satyricon-nummers uit het verleden als maniëristische progopera's overkomen. Een krakende basgitaar, enkel begeleid door naar achter gemixte koperblazers en dubbele basdrums: klinkt volstrekt logisch, niet?
Uiteraard weet Satyricon ook nog steeds wat zijn sterke punten zijn: de catchy eerste single 'Black Crow on a Tombstone' en vooral het bijna dansbare (nou ja) 'The Wolfpack' zijn black-'n'-roll zoals enkel Satyr en Frost ermee wegkomen. De beste nummers zitten overigens netjes op rij in het midden van het album verpakt: het grootse en gitzwarte epos 'Die By My Hand', de schitterend gecomponeerde oerkreet 'My Skin is Cold' en vooral de narcistische zelfode 'The Sign of the Trident' zijn drie regelrechte klasbakken die hun subtiliteiten en impact naar aloude Satyricon-traditie pas na een luisterbeurt of tien prijsgeven, om vervolgens als een venijnige parasiet rotsvast onder je verkleumde vel te blijven zitten zweren.
Meesterbrein Satyr weet steeds perfecter het evenwicht te vinden in de muziek die hij schrijft door nooit één noot te veel of te weinig te spelen, en de altijd even origineel dienende vellenrammer Frost heeft de meest herkenbare drumstijl (én -sound) die het zwarte genre tot hier toe al heeft mogen aanschouwen. 'The Age of Nero' is een bijzonder strak schijfje van twee eigenzinnige rebellen die ervan overtuigd zijn dat ze hoe langer hoe minder te bewijzen hebben. En die aanpak kan bijzonder verfrissend werken, zo blijkt. 'It makes us stick to the cause', joelt Satyr. Hij liegt niet.
Meer over Satyricon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
