Hoe het met de relatie van Satoko Fujii en Natsuki Tamura gesteld is, wordt niet in het cd-boekje van ‘Desert Ship’ vermeld, maar gelet op de manier waarop de pianiste haar echtgenoot en trompettist op enkele tracks opjaagt, is het niet denkbeeldig dat er tijdens het gezellig samen afwassen al eens wat borden door de lucht suizen.
‘Desert Ship’ is het tweede album van Satoko Fujii’s Ma-Do en de opvolger van het wisselvallige ‘Heat Wave’ uit 2008. Muzikaal zit de groep nog steeds in dezelfde richting, maar de zwakkere punten van de vorige plaat worden op ‘Desert Ship’ grotendeels weggewerkt.
Bandleider en pianiste Satoko Fujii blijft de sterkhouder van het kwartet: als uitvoerder en als componist. Met stukken die variëren van minimalistisch naar impulsief en explosief bestrijkt ze een breed spectrum. Als pianiste valt vooral op hoe sterk ze technisch onderlegd is. Als het moet kan ze als een bezetene over het klavier razen en dartelen, waarmee ze in opener ‘February/Locomotive/February’ als soliste en als begeleidster meteen laat horen wie hier de broek draagt.
De grote vooruitgang ten opzichte van het vorige album kan op rekening geschreven worden van haar medemuzikanten. Veel meer dan op ‘Heat Wave’ slagen die er in een duidelijk gezicht te tonen, wat het recente album veel meer muzikale diepgang geeft. Trompettist Tamura mag dan technisch het zwakke broertje van de groep blijven (zijn “klassieke” toon verraadt gebrek aan controle over klank en articulatie waardoor hij een onhandige indruk maakt), wanneer hij kiest voor abstracte klanken of tweestemmige effecten komt hij veel sterker voor de dag.
Ook bassist Norikatsu Koreyasu en drummer Akira Horikoshi staan steviger in hun schoenen. Zelfs in die mate dat ze allebei overeind blijven als centrale figuur in een compositie: een wild rammelende Horkoshi in het op klank gerichte ‘Sunset in the Desert’ en Koreyasu op de bloedmooie afsluiter ‘Vapour Trail’. De beheersing en de zachtheid waarmee de bassist en de andere bandleden hier spelen, maakt de muziek bijzonder fijn. Gecombineerd met een opvallend vloeiende trompetmelodie van Tamura resulteert dit in een delicate sfeer die haast in ECM-regionen belandt.
Door de betere inbreng van haar collega’s komt de muziek van Fujii ook nog sterker voor de dag. Van de hoekige thematiek van de openingstrack tot het heldere ‘Ripple Mark’ dat zonder de asymmetrische maatsoort haast een popsong zou kunnen zijn. In de tweede helft van de cd maken de duidelijke melodieën en thema’s plaats voor een meer vrije benadering. Het reeds eerder aangehaalde klankstuk ‘Sunset in the Desert’ en het pointillistisch opgezette ‘Pluto’ zijn daarvan de duidelijkste voorbeelden.
In ‘While You Were Sleeping’ is het even tijd om vet naar andere tradities te knipogen. Tamura kruipt in de huid van Ellingtoniaanse jungletrompet die wordt uitgespeeld tegen een gamelanachtige pianopartij van Fujii, alvorens de hele groep de brousse in duikt.
‘Desert Ship’ is een even gevarieerd als indrukwekkend album geworden. De motor van Ma-Do blijft ontegensprekelijk Satoko Fujii zelf, maar het is de stevigere inbreng van haar collega’s die deze plaat ver boven haar voorganger uittilt.
