Een cd waarop de route naar Santa Cruz (USA) is geprint, een eenzame plattelandsfoto met rode schuur op de hoes en een donker en sober boekje: allemaal voorbodes van een so(m)bere americana plaat. Nochtans zijn de zeven boys van deze band rasechte Fransozen die fijne countrypop maken waarin wel wat gitaarwerk verpakt zit, maar af en toe zeker ook enkele elektronische effecten meespelen. Het zweverige singer-songwriterkarakter dat ze daarmee op deze debuutplaat presenteren, klinkt fris, oprecht en veeleer Amerikaans dan Europees.
'Welcome to the Red Barn' is zo'n plaat waarbij tekst en muziek schril contrasteren. Het streelzachte palet van orgel, gitaren en bas steekt fel af tegen fraseringen als "I hate you with all my heart" of "I'm not afraid / soon I'll be dead". Daardoor krijgt deze plaat van Santa Cruz nogal een wrang smaakje. Toch is de muzikale finesse die de band presenteert niet van de minste. Met nauwgezette ingetogenheid en de nodige slide effecten benadert de groep prima de sfeer die in het Amerikaanse stadje Santa Cruz moet heersen: relaxt, aangenaam en enigszins gelaten. Met fijne belletjes, akoestische gitaarmelodieën die sterk stand houden en subtiele lo-fi percussie presenteert deze cd vijftien muzikale pareltjes die allen in diezelfde fijne sfeer baden. Of dat nu gaat over een meer door orgel gedragen ballade ('Betrayal & Conspiracy') of om een zwaar dronken hoempapa ('I Don't Drink Water'), telkens bewijst deze groep dat ze het schrijven van prima nummers aardig onder de knie heeft. Zelfs het louter vocaal opgedragen gedicht 'L.A. Lament' zit met een diepe whiskystem volledig doordrenkt in dat uniforme plattelandsbeeld. Enkel in het stevig wegdraaiende 'Red with Mud' gaat de band even uit de bocht. Een lange outro met veel jankende pedaaleffecten is het gevolg. Het hoeft verder niet te verwonderen dat er tussen deze subtiele schoonheid een mooi verborgen cover van voorbeeldband Smog verscholen zit ('River Guard'). Het van The Stooges geleende 'I Wanna be Your Dog' zit wel even in een verrassend vestje. Als ver weggetrokken nakomer met nasale zang en hammondorgeltje krijgt het nummer een kermisuitstraling die wederom alle tekstuele kracht ondermijnt.
Santa Cruz lijkt wel muziek voor psychopaten te maken, zo fel verschillen woorden en instrumenten op deze plaat. De haast geniale gevoelsmatigheid die de band in haar geluid legt, getuigt echter van een nauwgezette berekendheid en een prima muzikale geest. Dat die geest vol Jack Daniëls zit, mag bij deze voor één keertje door de vingers gezien worden.
Meer over Santa Cruz
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
