Wie de platenfirma Constellation kent uit een vorig leven als vaandeldrager van de postrockscène (Godspeed!YBE, A Silver Mt Zion, Do Make Say Think) komt hier wel even slecht weg. Sandro Perri is bezieler van de instrumentale elektronicaband Polmo Polpo en heeft met deze plaat (onder eigen naam) een nieuw creatief ei uitgebroed. 'Tiny Mirrors' blijkt een toonbeeld van ingetogen americana met een laidback laatavondsfeer. De man zijn MySpace pagina vat dit met "elektroaccoustic blues" zo slecht nog niet samen. De akoestische gitaar en de nogal holle falset van de man zijn de twee grote smaakmakers op dit erg sobere schijfje dat in schril contrast staat met de eindeloze, epische gitaarpartijen die Constellation zo beroemd maakten. Toch bedriegt de schijnbare eenvoud van 'Tiny Mirrors', waaraan negen muzikanten actieve medewerking blijken te verlenen.
Echt vrolijk zal de luisteraar van deze plaat niet worden. Ondanks een volledig vale hoes klinkt Perri erg duister en introvert. Zo is 'The Drums' een prima voorbeeld van muzikale eenvoud: erg korte gitaaraanslagen en wegglijdende accenten op de snaren geven in dit drumloze nummer het tempo aan. Hierdoor laat de zanger zijn stem nogal melancholisch heen- en weerzweven. Vele malen versmelt de ruis van beperkte opnamefaciliteiten zich met schuifelende borstels die het ritme aangeven en doet de cd denken aan het ingetogen americanawereldje van Will Oldham. Het lijkt wel of 'Tiny Mirrors' slechts een kleine tik van de elleboog nodig heeft om volledig omver te vallen. Toch verbergt de cd ook heel wat moois. Sta enkel maar eens stil bij het om elkaar wentelende spel van fluit, slide en akoestische gitaar in de jazzy Fred Neil cover 'Everybody's Talkin'. Verder zorgen lapsteel of klarinet soms voor een subtiele maar efficiënte ondersteuning die verhindert dat dit plaatje - ondanks de meer en meer enerverende stem van Sandro Perri - de verveling voor blijft. Zo is 'Love is Real' tegen het einde aan even een verfrissend buitenbeentje met heuse soul- en bluesaccenten waarin steviger drumwerk, wah wahs en trompet- of fluitspel naar voren treden. Verder waagt de songschrijver zich niet enkel in het vaarwater van onconventionele partijen en schijnbaar lome, onafgewerkte tonen, maar klokt ook af op tien liedjes. Dat maakt de cd toch min of meer gebald. Dat neemt niet weg dat heel 'Tiny Mirrors' wat blijft ronddolen in de man zijn bevreemdend, moeilijk toegankelijk schimmenrijk dat allicht slechts door een select publiek als aangenaam zal beschouwd worden.
De neiging om 'Tiny Mirrors' na een kwartiertje uit de speler te werpen is groot. De verdienste wanneer dit niet gebeurt is echter ook niet min. Sandro Perri vraagt dan ook veel van zijn luisteraars. De beste invalshoek is een eenzaam en rustig moment uitkiezen voor deze plaat die de eerste luisterbeurt de wenkbrauwen doet fronsen, een tweede beurt zijn deuren open zet en een derde keer vele mooie geheimen onthult.
Meer over Sandro Pierri
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
