Sand Snowman of Gavan Kearney is een prototype van een creatieve huiskamerartiest. De man met akoestische gitaar maakt er immers een hobby van om zijn liedjes te omfloersen met een boel instrumentale partijen en vol onvoorspelbare wendingen te steken. Het resultaat is een soort van psychedelische folk die doorweven zit met zweverige ambientstructuren, jazzflarden en neoklassieke momenten. Vijfde studioplaat ‘The Worlds’s Not Worth it’ is dan ook een uitermate boeiende muzikale trip.
De songsmid lijkt steevast te vertrekken van een akoestisch lied dat is aangekleed met gitaar, fluit en samenzang. Maar daarmee wordt geëxperimenteerd, passages worden herschreven en extra intermezzo’s zijn toegevoegd. Daardoor zorgt de man voor een veelzijdige, verslavende mantra van een uur met een wat loom karakter. Waar de eerste track nog lijkt op een ijle droom, extra opgesmukt met fonkelend klokkenspel, glijden in het tweede nummer een warme bas en schuifelende drums binnen die het geheel wat meer binden. De droom wordt meer en meer realiteit.
Sand Snowman zorgt stuk voor stuk voor veelzijdige fantasiewerkjes met een complexe, onvoorspelbare structuur. Harmonieus ontmoet experimenteel, folk wordt jazz en bij momenten klinkt ‘The World’s Not Worth it’ zelfs een tikkeltje grimmig. De man zijn akoestische gitaar blijft steevast het basisinstrument, maar het voortdurend invoeren van nieuwe ingrediënten als fluit, klarinet, piano, digitale percussie, samples of drones zorgt voor een waaier aan impressies.
Bij momenten klinkt deze plaat als een popalbum, maar de liedjes volgen de structuur niet die een popsong vereist. Omwille van zijn soms grillige karakterwijzigingen en de naadloze overgang tussen tracks, lijkt de indeling in verschillende nummers dan ook totaal niet relevant. Een bijdrage als ‘Under the Stairs’ bevat momenten van feeërieke samenzang, dreigende filmpassages, een duet van Spaanse gitaren, een bombastisch zwaar stuk klassieke piano en een flard doezelende ambient. Probeer daar maar eens een lijn in te trekken!
Spijtig genoeg weet Kearney wel muzikaal te prikkelen, maar niet steeds te boeien. Wie de draad van deze plaat verliest, loopt verloren. Het is daarom best om een geschikt moment en een rustige omgeving te zoeken en de hele rit in een keer uit te zitten. Want in die omstandigheden biedt Sand Snowman wel garanties voor opperste verwondering.
