Wie ‘Gent’ en ‘dance’ samenvoegt, komt op een indrukwekkend lijstje uit: van 2 Many Dj’s tot Culture Club, van I Love Techno en Ten Days Off tot een arsenaal aan undergroundproducers en muzieklabeltjes. Een van die platenfirma’s is het internationaal gerespecteerde We Play House van dj en producer Red D. Een grote poulain van Red D. is de jonge songsmid Nicolas Geysens ofte San Soda, van wie reeds enkele beperkt uitgegeven en gegeerde ep’s verschenen zijn. Elektronicafreaks mogen zich nu eindelijk ook in grote getale over de buik wrijven, want een volwaardig San Soda debuut is uitgekomen, eentje waar oud en nieuw materiaal elkaar ontmoeten.
Geheel volgens de stijl van We Play House-releases, gaat het hier niet om hap, slik, weg housemuziek. San Soda staat voor minimale elektronische songs die niet aarzelen om hiphopbeats of breaks te incorporeren. Droge, gezuiverde ritmes krijgen een diepe, ondersteunende basgroove mee en vormen zo een fysieke basis. In de verre achtergrond zorgt een warm, immer bewegend klanktapijt van synthesizers en laptoptunes voor sfeer en dynamiek.
Met deze formule gaat Geysens voor heerlijk lome luisterelektronica waarop dansen zelfs veelal onmogelijk blijkt. Bij momenten zorgt dat voor erg mooie, bijna dromerige taferelen. ‘Hypocrisy’ gaat voor een soort van oldskool ‘intelligent techno’ die de bloeiende jaren ’90 van het Warp label eer aandoet in een mooi complexe geluidspuzzel van vier ritmische ingrediënten die netjes in- en uit elkaar schuiven (spaceriedeltjes inbegrepen). Maar het kan ook anders. Opvolger ‘Something about Compression’ gaat de expliciete triphoptoer op met overstuurde elektronische strijkers en een onderhuidse bastoets die voor een beklijvend gevoel zorgt.
De zestien tracks die San Soda op zijn debuut presenteert, blijken niet altijd even spitsvondig of sfeervol. ‘Let’s Go’ klinkt als saaie retrohouse met Moby-alike gospelstemmetjes en de drie aanwezige ‘Interludes’ komen niet verder dan een dikke minuut hipohopgeneuzel. Het is dus een beetje zappen naar de goede momenten op dit album, die overigens best talrijk zijn.
‘Immers & Daarentegen’ lijkt meer op een compilatie-cd dan op een coherent debuut. Meer dan de helft van de tracks blijkt in het verleden op vinyl al eens het licht te hebben gezien. San Soda laat dus veel gezichten van zichzelf zien en die zijn zeker niet allemaal house of deephouse gerelateerd. Integendeel, dit is een luister-en beleefalbum met fraaie kantjes, maar toch geen altijd even overtuigend karakter.
Wie de draad even dreigt kwijt te raken, krijgt er echter nog een mix-cd van labelbaas Red D bij, een man die al vijftien jaar in het deephousecircuit draait en duidelijk van wanten weet. Met quasi allemaal materiaal uit de eigen We Play House stal, waarvan veel San Soda-tracks, en de bewuste techniek om in één ruk alles aan elkaar te naaien zonder na-editing, doet het opperhoofd van deze leuke platenfirma dit plaatje extra eer aan.
