De Duitse, middeleeuwse punkers van Saltatio Mortis zijn zo betrouwbaar als een atoomklok: elke twee jaar laten ze een nieuw studioalbum op de wereld los. Tussendoor is er dan vaak nog ruimte voor een liveschijf. Fans van de band kunnen nu al zonder problemen naar de platenboer hollen voor deze nieuwste boreling, want de band heeft totaal niets veranderd aan zijn aanpak, al levert dat ook nu weer een vrolijk en aanstekelijk schijfje op.
Ondertussen heeft Saltatio Mortis al jaren de electronica vaarwel gezegd en de gitaren een steeds prominentere rol in het geheel gegeven. Ze noemen zichzelf 'Mittelalterpunk' en dat is voor de verandering een vlag die de lading goed dekt. De aanpak met de reguliere instrumenten is erg verwant aan melodieuze punk: vlotte gitaren, vrij eenvoudige edoch aansprekende riffjes en teksten die meestal een bepaalde graad van relevantie hebben. Het middeleeuwse aspect komt dan weer uit het veelvuldig gebruik van oude instrumenten als doedelzak of schalmei die het geheel opfleuren en een wezenlijk onderdeel zijn van de totaalsound.
Dankzij het gebruik van oude folkdeuntjes dan wel de oude instrumenten klinkt Saltatio Mortis zelden bedroefd maar vooral luchtig en vrolijk. Niet dat elk nummer om te gieren is, maar de groep weet dat een dansbaar geheel sneller blijft hangen ongeacht de thematiek die er achter zit. Dat ze ook geregeld oude folksongs in een eigen jasje gieten, is dan een leuke bijkomstigheid. De zang is zoals altijd volledig in het Duits, maar zelfs voor mensen die de taal niet machtig zijn, kan dat geen beletsel vormen. Een nummer als 'Krieg Kennt Keine Sieger' of 'Galgenballade' zijn zo ook duidelijk genoeg.
Valt er dan niets aan te merken? Misschien wel: Saltatio Mortis heeft zijn kunstje al een tijdje geperfectioneerd, maar doet vervolgens ook effectief niets anders dan dat. Blindelings vertrouwen dat een schijf van deze bende exact gaat klinken als de vorige is dus geen enkel probleem. Voor sommigen is dat gebrek aan nieuwigheden een nadeel, voor nog veel meer mensen blijft het feestje gewoon aan de gang.
Met 'Das Schwarze Einmaleins' heeft Saltatio Mortis opnieuw een erg leuke en dansbare plaat zonder complexen op de wereld losgelaten. Het biedt niets nieuws, maar in dit geval zou dat eerder een na- dan een voordeel zijn.
