Met 'Irreversible Decay' leverde Saille niet alleen een uitstekend black metalalbum af, het was waarschijnlijk de beste Belgische extreme metalplaat in lange tijd. Waar andere acts na verdiende lof mogelijkerwijs naast de spreekwoordelijke schoenen zouden lopen, kozen de heren van Saille er voor om naarstig aan de opvolger te werken. Weliswaar met een nieuwe frontman, want Dennie Grondelaers nam het roer over van voorganger Jonathan Vanderwal... die meteen de gitaar omgordde. Met succes voor beide, want 'Ritu' is zowaar nog sterker dan het debuut.
Saille en grondlegger Dries hebben goed gezocht naar de sterkste elementen van het debuut en hebben daarop verder geborduurd. Nog steeds staat er geen enkele noot te veel op de schijf en hoewel het geheel tintjes heeft van symfonische black metal (er zitten namelijk keyboardpartijen in de muziek), blijft Saille in wezen een band die vooral de gitaar laat spreken. De snijdende en razende gitaarlijnen zijn verruimd dankzij een aantal welgemikte solo's en meanderende melodieën. Vooral de soleermomenten zijn een eerste keer onverwacht, maar voegen wel een nieuwe dimensie toe aan het geheel en bewijzen keer op keer dat gemene black metal wel degelijk gebaat kan zijn van een extra dosis melodie.
'Ritu' klinkt zowaar nog een stuk scherper en ongenadiger dan 'Irreversible Decay', maar dat kan ook aan de setting van het geheel liggen. Immers, deze keer liggen de invloedssferen bij Lovecraft en dat leent zich nu eenmaal vlot voor duisternis. Toegegeven, die thematiek is niets nieuws binnen extreme metal, maar Saille omzeilt makkelijk de clichématige vallen en laat alles fris en monter klinken in een verrotte setting. De kille rasp van Dennie blaft een lekker eind weg, maar hij staat misschien een tikje te stil in de totale mix. Hij is nog wel goed hoorbaar, maar een beetje meer voorgrond had geen kwaad gedaan.
Voor het overige is het heerlijk genieten van pompende songs als 'Subcutaneous Terror' (heerlijk snijdende gitaarpartijen), 'Haunter of the Dark' (log en onweerstaanbaar als een bulldozer) of het epische 'Runaljod'. Misschien is de vraag of de heren zichzelf nog kunnen overtreffen op een volgende schijf, maar dat was de vorige keer ook al een rondzwevend idee en te horen aan 'Ritu' is het hen ruimschoots gelukt.
Hopelijk laat Saille de druk opnieuw voor wat het is, en focussen de heren zich louter op het pennen van onweerstaanbaar lekkere black metalhymnes. Twee albums na elkaar de perfectie benaderen? Het is weinigen gegeven en de nationale trots mag zwellen doordat Saille bewijst dat het kan. Fhtagn!
