Eindelijk! De Belgische metalgemeenschap heeft ondertussen door dat ook dit kleine landje best wel bands van internationaal allure kan voortbrengen, mits hard werk. Waar blijkt dat nu uit? Uit het ronduit geweldige 'Irreversible Decay' van Saille, een act die op basis van dit materiaal niet alleen moeiteloos kan concurreren op internationaal vlak, maar die dat ook nog eens doet door geheel eigenzinnig symfonische black metal van een erg hoog niveau te brengen.
Hoewel de naam relatief nieuw is, hebben de respectievelijke leden elk hun sporen verdiend bij het ploeteren in de underground. Zo is drummachine Gert allicht beter bekend van bij In-Quest en gitarist Reinier van onder meer Fleshmould en Suhrim. Nochtans is Saille het geesteskind van toetsenist Dries Gaerdelen, die een flink jaar schreef en herschreef aan wat uiteindelijk dit album werd. Code666, een label met neus voor talent, tekende hen dan ook en de rest is – zoals het spreekwoord gaat – geschiedenis.
Saille gaat voluit voor heerlijk gearrangeerde black metal met keyboards, maar gaat nooit de zachte toer op. Jazeker, sfeerschepping is er bij de vleet en ook akoestische gitaren mogen gerust, maar het merendeel van het materiaal bezit die gemene inslag die black metal dient te bezitten. Het totaalgeluid is heerlijk open en goed geproduceerd, waarbij niet alleen alle instrumenten en zang duidelijk te vinden zijn, maar waarbij ook niets van de cojones verloren gaat.
Na een akoestische introductie getiteld 'Nomen', barst de hel los met 'Passage of the Nemesis', een waar epos waarop Saille al zijn kunsten etaleert: messcherpe gitaarrazernij, Zwitsers precies drumwerk, toetsenpartijen met neus voor catchy melodieën en een giftige rasp die nooit monotoon wordt. 'Overdose of Gray' ramt er vervolgens een flink stukje blastbeats doorheen. 'Plaigh Allais', waarvoor de band een degelijke clip voor opnam, neemt dan (figuurlijk gezien) gas terug, om wat extra diepte te veroorzaken. Een quasi perfecte naargeestige sfeer ontstaat vervolgens in 'The Orion Prophecy', en dat blijft zo maar doorgaan als een op hol geslagen achtbaan tot de laatste noot is weggestorven.
Dankzij de combinatie van gericht toetsengebruik en de haast kille sfeer doet Saille onvermijdelijk denken aan bands als Limbonic Art of Keep of Kalessin, maar die referenties zijn slechts een richtpunt qua totaalbeeld. De heren hebben wel degelijk een eigen gezicht en er zijn slechtere namen om mee te vergeleken worden. Het lijkt misschien sterk, maar 'Irreversible Decay' verdient het om hoog in de jaarlijstjes te eindigen, want dit is echt wel onwaarschijnlijk sterk!
