Dat de Noorse scene vaak weinig meer is dan flink wat muzikaal incest, is ook terug te vinden bij Sahg. In dit collectief zitten immers leden van OvHell, Audrey Horne en nog een zwik anderen. Niet dat de heren met zoveel zijn (drie, geen vaste slagwerker op het ogenblik), maar het zijn alvast allemaal drukke baasjes. Sahg is een band die stoelt op de heerlijk ravissante rock uit de jaren zeventig, iets wat vandaag de dag gemakshalve stonerrock wordt genoemd, maar Sahg is echt geen stonerband.
Op hun Myspace staat te lezen: “The power of the riff compels thee” (vrij naar 'The Exorcist') en dat vat bijzonder goed samen waar het bij Sahg om draait: de almachtige gitaarpartij. Ongecompliceerd, zonder al te veel gedachte erachter, het buikgevoel moet juist zitten. Twijfelaars kunnen alvast meteen over de streep getrokken worden: het zit bijzonder goed op dit derde album. De lekkere groovende en zalig pompende riffs vliegen een mens links en rechts om de oren, en dankzij de zalvende zang krijgt het geheel een ontegensprekelijk catchy feel.
Hoogtepunten alom op 'III': het stampende 'Baptism of Fire' komt alvast meteen binnen met een gemene moedernaaier van een riff, zo eentje die zo heerlijk vet klinkt dat het van de vingers druipt. 'Mother's Revenge' is gezegend met een wat aparte melodie, die zorgt dat het geheel een onderhuidse en onderaardse spanning meekrijgt. Ook 'Shadow Monument' of 'Denier' zijn heerlijke rock 'n' roll zonder complexen en met zo'n dik jaren zeventig sausje eroverheen. Afsluiter 'Spiritual Void' is bijna een doomsong, gebaseerd op de grondbeginselen van Black Sabbath en een puike afronding van een wel erg sterke plaat.
Wie vinnig en goed gebetonneerd gitaarwerk een warm hart toe draagt, is bij Sahg alvast aan het juiste adres: de nummers blijven vlot hangen en bevatten behalve stoere ritmepartijen ook zwierige solo's en meeslepende zang. Sahg laat horen een van de beste retrobands te zijn, en dat valt enkel toe te juichen.
Meer over Sahg
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
