In 2002 trok percussionist Abdellah Bhaija (Think of One, Olla Vogala) naar de Sahara, op zoek naar muzikanten om een eigen project mee vorm te geven. Enkele maanden later kreeg hij het gezelschap van mondharmonicaspeler Steven De bruyn en saxofonist Walter Baeken (The Rhythm Junks). Terug in België werd de band verder aangevuld met twee in België verblijvende Marokkaanse muzikanten en in oktober 2004 werden de opnames gemaakt die vier jaar later zouden resulteren in Sahara Blues' titelloze debuutalbum.
In negen korte tracks, hoofdzakelijk bewerkingen van Sahara traditionals, worden de uiteenlopende culturele wortels van de muzikanten gemengd. Repetitieve Afrikaanse ritmes en wisselzangen worden gekruist met even Afrikaanse popgrooves, het fijne geluid van de ud, oosterse melodieën en Westerse blues. De integratie is in grote lijnen geslaagd te noemen. De fijne ud heeft geen problemen met de prominente baslijnen en de traditionele percussie kan het goed vinden met de mondharmonica van Steven De bruyn. Vooral deze laatste laat zich opmerken als een muzikale kameleon. Met de articulatie van een elektrische gitaar en een klankkleur die gemanipuleerd wordt als ging het om een menselijke stem, weet De bruyn zich altijd en overal in te werken. Tegenvallend zijn de korte saxofoonsolo's van Walter Baeken: weinig vindingrijk en ritmisch soms wat houterig (let wel: de opnames dateren uit 2004) vormen ze geen meerwaarde voor de band en de plaat.
Opener 'El Gedra' laat meteen horen welk groovend potentieel er in Sahara Blues aanwezig is. De repetitieve en traditioneel Afrikaanse opening krijgt een rockende stevigheid met de komst van bas en drum. Gelukkig vlakken deze Westerse elementen de typische Afrikaanse ritmiek niet helemaal af. De kiem daarvan blijft hier en op andere nummers bewaard: niet heel expliciet, maar net voldoende om de muziek net rijker te houden dan de al te vaak gesimplificeerde wereldmuziek. In 'Nile' wordt de kaart van de traditionele ritmiek het duidelijkst getrokken dankzij een duidelijke rek op het maatgevoel. Minder gelukkig hierbij is echter de sound van de sopraansax die het totaalgeluid wat verflauwt, idem voor de overbodige fade out.
Enkele nummers krijgen een vrijere invulling op basis van een drone-achtig begeleiding. Dit zorgt in 'Sinicar' voor een benevelde sfeer die niet zou misstaan hebben in het San Francisco van de jaren '60. Wanneer de stukken meer uitgewerkt worden en er gespeeld wordt met tempi, stijlen en invloedsferen krijgt Sahara Blues een extra dimensie. Dit is het geval in de titeltrack, maar vooral in 'Leila'. Dit nummer wordt ingezet als een trage blues met een centrale rol voor de mondharmonica, maar belandt via een subtiele versnelling in het vaarwater van de Afrikaanse dansmuziek. Wanneer het ritme weer en tikkeltje terugschakelt, komt er en schommelende, verschijnt er een eerder oosters gekleurde ritmiek.
Met negen stukken op nog geen veertig minuten tijd klinkt 'Sahara Blues' als een schetsboek waarmee de groep live aan de slag zal gaan. Melodisch, ritmisch en structureel hebben de nummers het potentieel om op het podium voor vuurwerk te zorgen. Toch blijven de meeste tracks ook op cd overeind, zij het in minder explosieve vorm.
Meer over Sahara Blues
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
