Relapse zorgt er vandaag voor dat het debuut van Rwake opnieuw wordt uitgebracht, met een betere distributie. Een nobele zaak, vooral aangezien Rwake's 'Voices of Omens' een wel erg sterk album vol griezelige sludge/post whatever is en er dus ook vraag kwam naar eerder werk van deze heren en dame. 'Hell Is A Door to the Sun' laat alvast horen dat de band duidelijk gewerkt heeft aan de progressie en dat de kiemen van grootsheid meer dan aanwezig waren.
Het voornaamste verschil met 'Voices of Omens' is dat op 'Hell Is A Door to the Sun' de nummers over het algemeen gebalder klinken. Dat betekent dat hun speelduur net dat beetje korter is, en ook de songstructuren zijn eenvoudiger van opzet en beter te volgen. Ook het totaalgeluid is meer open en een pak minder smerig dan op 'Voices of Omens'. Toch is ook dit album een klein pareltje: hoewel Rwake hier nog meer neigt dan eerder traditionele sludge gemengd met stonerrock, zitten die venijnige weerhaakjes al in de muziek vervat.
De rauwe riffs pompen en slepen zich voort naar een te vroege climax, waardoor een gevoel van onbehagen ontstaat dat heel snel onder de huid kruipt en moeilijk weg te krijgen is. De ogenschijnlijke bluesroots van het geheel krijgen door atonale akkoorden of vuige vervorming een ontwrichtend karakter, iets dat de groep later zou perfectioneren. De zang is ook nog frisser, en ook al klinkt de mannelijke zang hier rustig en vrij melodieus, de hese schreeuwen van de vrouwelijke vocalist zijn hier opnieuw (of beter: waren hier al) erg verontrustend.
Rwake heeft op dit album al een aantal sterke songs gepend die vragen naar meer. Zo zijn zeker opener 'The Cat and the Snake' (zuiderse zompigheid met een fikse bluesinjectie) en het titelnummer (een griezelige trip doorheen een foutgelopen drugsexperiment met bloed tot gevolg) aanraders. 'The Stoner Tree' geeft dan weer aan dat ook de betere stonerrock niet voorbij gegaan is aan het gezelschap.
Wie compleet plat ging voor 'Voices of Omens' mag dan ook zo snel mogelijk dit debuut in huis halen: het laat immers horen dat Rwake altijd een aparte band is geweest met een aandrang om het de luisteraar ongemakkelijk te maken. Hoewel dit album iets meer rechtdoorzee is dan wat later zou komen, bekruipt het onbehaaglijke gevoel een mens dat ook 'Voices of Omens' kenmerkt.
