De lolbroeken van Rumplestiltskin Grinder zijn terug! De wereld leerde dit thrashcombo kennen door het album 'Buried In The Front Yard', wat op zich niet meteen erg opzienbarend was, maar wel vlotjes paste binnen de hele retrothrash-beweging die toendertijd furore maakte. Nu is het dus tijd voor een tweede kindje, en het is sterk om te zien dat de band in wezen geen haar veranderd is.
Waar de heren wél vooruitgang op hebben geboekt, is het geluid van het album. Alles klinkt beter en strakker en dat mocht eerlijk gezegd ook. Nu zit er wat meer afwisseling tussen de nummers onderling, alweer een pluspunt. Rumplestiltskin drukt quasi nonchalant de hele tijd het gaspedaal in, en de semi-ruige thrashschreeuw die zo typisch Bay Area begin jaren Tachtig is, blèrt de hele schijf vol. Met andere woorden, elkeen die plat ging voor het debuut, kan zonder nadenken alweer naar de platenboer hollen. Voor de meer veeleisende liefhebber, zijn er opnieuw dezelfde euvels aan te merken die de vorige toch wat flets maakten. Om te beginnen zijn de songs alweer onderling enorm inwisselbaar. De boem-tak drumpartijen, de snorrende gitaarriffs die steevast gespeeld dienen te worden tegen driehonderd per uur zonder al te veel variatie, de patserige zang, ... Het is zo verdraaid voorspelbaar. Er is niets mis met zelfrelativering en een gezonde dosis humor, maar dat heeft een band als Municipal Waste toch een pak beter onder de knie. De semi-pompeus getitelde trilogie 'Dethroning The Tyrant', die dit album afsluit, slaat in wezen nergens op. Aan het eind van de rit blijkt dat de mop is uitgewerkt en dat er niet zo bijster veel wordt gelachen.
Het zelfrelativeringsvermogen van dit kwartet is bewonderenswaardig, maar het blijft een feit dat ze er voor de tweede keer niet in geslaagd zijn om een werkelijk memorabele thrashplaat af te leveren. Er zijn veel betere albums om zuurverdiende spaarcenten aan uit te geven dan deze.
Meer over Rumplestiltskin Grinder
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
