Wie Australië samen met de termen 'black metal' in een en dezelfde zin vermeldt, verwijst daarbij meer dan eens aan de sublieme, met thrash geïnfuseerde deuntjes van heren als Bestial Warlust of Deströyer 666. Met reden overigens, want die kwaliteitsvolle muziek heeft al langer bewezen harten sneller te doen slaan. Ruins is van hetzelfde land afkomstig, speelt ook black metal, maar bezigt toch een heel ander stramien dan de eerder vernoemde acts. Op 'Place of No Pity' is het vooral smerig en log wat de klok slaat, waardoor Ruins veeleer in de old school-categorie valt.
Alles aan dit album ademt die zwartgallige, klassieke sfeer uit: de productie is rauw maar modderig, de zang is goed verstaanbaar en neigt meer naar declameren dan effectief schreeuwen en de gitaarpartijen zijn repetitief en behoorlijk simpel van opzet. Het tempo ligt dan ook overwegend laag, en Ruins mikt er duidelijk meer op om een beklemmende atmosfeer te scheppen dan spijkers in de polsen te slaan. Die aanpak kan best werken, maar jammer genoeg komt het bij Ruins wat te tam en braaf over.
Het voornaamste probleem van de repetitieve riffs en het langzame tempo is de gemiddelde speelduur van de songs: zes minuten is veelal de norm en een aantal tracks halen zelfs makkelijk negen. Dat balanceren richting bezwerend effect werkt niet indien de riffs niet pakkend genoeg zijn, en dat is hier dus het geval. Mocht Ruins meer geknipt hebben in songs, dan was het effect veel aangrijpender en meer geslaagd, maar nu wordt een goed idee te lang uitgesponnen en slaat de verveling toe.
Dat heeft voor een stuk ook te maken met het gebrek aan melodie en vooral aan echt verschroeiende gitaarpartijen. Het hoeft daarom zeker niet flitsend of druk te zijn, maar een goeie hook of inval kan nooit kwaad, en dat soort dingen is te weinig aanwezig op 'Place of No Pity'.
Het zwarte hart zit ongetwijfeld op de juiste plaats bij Ruins, maar deze keer komt het er niet zo goed uit. Het geheel is smerig en zwartgallig, maar helaas ook vrij saai en daardoor komt alles ongeïnspireerd over. De nummers allemaal inkorten had het album absoluut veel deugd kunnen doen.
