Het Limburgse kwartet Roza Parks (sic) begon zijn carrière enkele jaren geleden als Rosa Parks' Private Bus Seat, maar besloot wijselijk om dat pseudoniem kort te wieken. Hun eerste langspeler 'Eleven Is Nine' werd opgenomen onder de auspiciën van Mario Goossens (Triggerfinger), de man die eerder al instond voor de productie van de eerste twee platen van The Black Box Revelation.
Frontman Roel Vanbuel was in een vorig leven bassist bij Confuse the Cat, maar gordt voor deze gelegenheid de elektrische gitaar om. De intentieverklaring 'A Head Like A Fighter Plane Cockpit' trapt af met snedige drumroffels en galmende reverbgitaren. Het devies luidt “I can't dance but I don't mind” en vertaalt zich muzikaal in enigmatische new wave die met beide benen in de jaren tachtig staat.
Het heerlijk meanderende 'My Worries Carry Your Autograph' is gewapend met slepende gitaarmelodieën, opzwepende postpunkritmes en hartstochtelijke vocalen. De stuwende ritmesectie, twinkelende gitaardelay en smachtende lyriek van 'Longshore Drift' vertonen veel gelijkenis met de emotionele indierock van Soon. Qua urgentie en dadendrang verliest Roza Parks evenwel op punten tegen het Antwerps/Leuvense kwintet.
Bij gebrek aan een goeie hook weet 'Cold Hungry and Dry' niet goed van welk hout pijlen maken. Het brave uitstapje naar southern rock in de tweede helft van het nummer staat in schril contrast met het daaropvolgende 'On the Margins of the Map', een begeesterd werkstuk waar snijdende gitaren en indringende zang de plak zwaaien. Een uitgesponnen, aan Neil Young verwante solo leidt naar een intense, viscerale apotheose.
Het melancholieke 'Little Red Book' blijkt op zijn beurt een perfect uitgebalanceerde popsong met een euforisch refrein. Roza Parks houdt er echter een wisselvallig parcours op na. De repetitieve, sloganeske vocalen evoceren niet altijd het beoogde hypnotiserende effect en wekken – zeker naar het einde van de plaat toe – al eens een inspiratieloze indruk. Zowel het langzaam aanzwellende 'Battles' als het breed uitgesmeerde 'Latitude' borduren iets te lang voort op hetzelfde thema om te blijven boeien.
Zijn echoënde gitaren, okselfrisse ritmiek en glasheldere productie ten spijt, kan 'Eleven Is Nine' slechts sporadisch de grijze middelmaat overstijgen. De plaat zit niet verlegen om enkele verslavende refreinen en memorabele momenten, maar blijkt geen voltreffer over de ganse lijn. De hoogdagen van de postpunkrevival zijn alweer even voorbij en daar kan Roza Parks helaas geen verandering in brengen.
