Van de drie muziekkorpsen van het Belgische leger is de Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen, behorende tot de landmacht, zonder meer het paradepaardje. De Gidsen bestaan uit een Groot Harmonieorkest van 85 geselecteerde musici en daarnaast een Trompetterskorps. Met meer dan 50 cd's mag men spreken van een indrukwekkende discografie, waarin naast de traditionele marsmuziek ook ruimte is voor prestigieuze werken die aantonen dat dit orkest tot de absolute top behoort. Hoogtepunten uit hun repertoire zijn de integrale uitvoeringen van de Negende Symfonie van Beethoven en de Derde Symfonie van Mahler, net als optredens met Barbara Hendricks en Toots Thielemans en diverse concerten en wedstrijden wereldwijd.
Het leven en werk van de Russische Dimitri Shostakovitch is volgens heel wat historici en musici als sterk beïnvloed door het regime van Stalin. Shostakovitch botste meer dan eens met de "Grote Leider" en de componist werd door het regime meermaals beschuldigd van formalisme – anders gezegd: hij schreef muziek die tegen het volk gericht was – en viel meer dan eens in ongenade. De vrees voor Stalin was zo erg dat hij bijvoorbeeld tot aan diens dood wachtte om zijn vierde symfonie uit te voeren. Aan zijn Tiende Symfonie, volgens velen een van zijn mooiste werken, begon Shostakovitch eveneens kort na Stalins dood. Het is niettemin een symfonie die tragisch begint, vermoedelijk omdat hij zelf ook wist dat Stalins dood geen garantie was voor een betere toekomst. De sombere intro van het eerste deel brengt ons naar een eenvoudige klarinetsolo en mondt uit in een wals. Het erg korte tweede deel is uiterst agressief en militaristisch waarmee het despotisme van Stalin wordt uitgebeeld. Opmerkelijk citeert de componist hier uit Borodins 'Boris Godounov', waarmee hij de bloedschuld van Stalin in de verf zet. In het derde deel 'Allegretto' volgt een interactie van twee motieven, eentje dat afgeleid is van zijn initialen (DSCH, ) en een ander dat verwijst naar de voornaam van een jonge vrouw, Elmira Nazirova, met wie hij toen een zeer actieve correspondentie onderhield. Na een lange periode van rust volgt een mooie hoornsolo waarna het deel uitbundig maar tevens dreigend wordt. De finale 'Andante – Allegro' begint opnieuw klagend met de houtblazers in de hoofdrol. Naar het einde toe komen we in een ontspannende sfeer die echter meermaals wordt verstoord door felle hoorns en slagwerk. Meest opvallend is wel dat je na het vierde deel eigenlijk nog een vijfde deel verwacht, dat er niet komt. De symfonie heeft als het ware een open einde, wat een zoveelste verwijzing zou zijn naar de onzekerheid over het post-Stalintijdperk.
De muziek van Shostakovitch leent zich uitstekend voor blaasarrangement. Deze uitvoering door harmonieorkest heeft alleszins een heel eigen sound en karakter en is daarom moeilijk te vergelijken met edities van andere orkesten.
Meer over Royal Symphonic Band Of The Belgian Guides
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
