Zo'n vier jaar geleden besluit de Siciliaanse trompettist Roy Paci dat hij het succes van de band waar hij dan in speelt, Manu Chao, op zijn eentje kan evenaren. De man zoekt zich enkele wereldbefaamde muzikanten onder de naam Aretuska, duikt de uptempo ska en dancemuziek in en zorgt meteen voor een energieke stormwind met tropische vibraties. Zuid-Amerikaanse ritmes, Afrikaanse percussie, Caraïbische golven en een Europese dj vormen de multiculturele cocktail waarmee Paci en co een ode brengen aan het fijne zomerleven. Op 'Parola d'Onore' ("erewoord") lijkt deze gekostumeerde trompettist feestplezier te willen garanderen, hoewel de uitzinnigheid niet altijd van deze plaat druipt.
Roy Paci vliegt er alvast meteen in. Na een korte aankondiging van 'Eased Seeed', rollen de blazers uit de luidsprekers, swingt de harmonica de pan uit en stuwt een dancehallritme de luisteraar richting dansvloer. De combinatie van harmonieus gezongen refreinen en de Italiaanse raps van crooner Paci zorgen voor vuurwerk. Titel 'Superreggae Stereomambo' verklapt meteen zijn inhoud: "Tropicale musica esto è suono musical". Gelukkig ligt het ritme niet altijd even hoog. Opvolger 'Viva la Vida' doet het met een rustigere hiphopbeat, wat reggaesnufjes en scratchen van Dj Tsura. Verder dommelt dit cd'tje nog al eens in bij een meer lome salsa als 'Boca Dulza'. Door die afwisseling krijgt het publiek de tijd om richting cocktailbar af te zakken en moeten niet heel de tijd de dansschoenen versleten worden. Helaas haalt dat ook de drive van 'Parola d'Onore' wat onderuit. Vooral het verminderd gebruik van opzwepende blazers, nochtans hét handelsmerk van Roy Paci, haalt de zweterige sfeer er soms uit. Deze feestbende wilde duidelijk wat meer volwassen muziek maken, maar daar faalt ze al eens in. Of dat nu komt door dat Italiaanse geratel dat op den duur gaat enerveren of een té grote voorspelbaarheid en rechtlijnigheid in songstructuren is niet helemaal duidelijk. In expliciete skanummers als 'Nescu Lu Suli' of zeker in het krachtige 'Gastarbeiter' staat de groep wel op scherp. Een voluit gespeeld, doordravend ritme houdt plaats voor afwisselende raps en scanderende partijen, om mekaar wervelende blazers en een broeierig zangthema. Ook wanneer de groep stuwende raggaritmen uit de kast haalt (zoals in de prachthit 'Malarazza') lijkt het jolijt compleet. Zelfs het op hiphop gedreven 'What You See Is What You Get' viert hoogtij. Lachbekken met de vette knipogen die 'Pizza e Sone' naar schlagers a la Frank Sinatra werpt mag ook nog even. Toch kan dat allemaal niet verhullen dat 'Parola d'Onore' zijn geheimen snel prijsgeeft en het plaatje een beperkte houdbaarheidsdatum beschoren is.
Roy Paci blijft zeker niet bij de pakken zitten. Wat begon als een zomers skaproject met maffiosotrekjes, is na drie platen geëvolueerd tot een wereldse mengelmoes van energieke invloeden. Helaas verzandt dat al eens in voorspelbaarheid en mindere creativiteit. Dat Paci met zijn achtkoppige band Aretuska live een serieuze revelatie blijft, leidt geen twijfel. Een, ondanks zijn vele verschillende elementen, nogal rechtlijnige eindklank zorgt er echter voor dat deze cd slechts een vage afspiegeling vormt van het in werkelijkheid aanschouwen van deze podiumbeesten.
Meer over Roy Paci & Aretuska
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
