Na het funk/soulexperiment 'Hard Groove' en de collaboratie met strijkers op 'Moment to Moment' brengt trompettist Roy Hargrove op 'Nothing Serious' acht vrolijke nummers die zijn Cubaanse roots heerlijk ludiek laat samensmelten met scheurende hard bop. 'Nothing Serious' leunt dan ook sterk aan bij Hargrove's succesplaat 'Habana' uit 1997 die ook meer rechttoe rechtaan jazz bevatte. De plaat klinkt vrolijk en spontaan en barst van de energieke solo's, maar mist toch soms dat ietsje diepgang. Hoewel strak spel mooi afgewisseld wordt met spontane solo's en energieke improvisatiemomenten, vergeet Hargrove zijn vijfkoppige band echter soms ruimte te geven om een idee volledig uit te werken. De structuren zijn iets té voorspelbaar, ook al tracht de snelle afwisseling van de deeltjes dat te verbergen.
De titeltrack is meteen een schot in de roos. Het nummer schiet uit de startblokken met een up-tempo sambabeat en een dito thema dat bestaat uit een schetterende, snelle trompetlijn die gecounterd wordt door lange halen van de saxofoon. Pianist Ronnie Matthews schuwt de clichés niet en mixt de typische Cubaanse pianoriedeltjes met jazzakkoorden. Roy Hargrove bewijst al snel zijn capaciteiten in een schitterende solo waarin vooral zijn schelle, scabreuze klank en heldere, stoute frases opvallen. Na een korte herneming mag Justin Robinson op sax soleren. Jammer genoeg krijgt de man te weinig tijd om zijn veelbelovende, snelle boplijnen uit te werken. Ook de pianosolo krijgt te weinig tijd om zich te ontplooien.
'Trust' bewijst dat Hargrove zich ook thuis voelt in tragere nummers. De erg breekbare ballad drijft op zacht stromende drumroffeltjes, ingetogen pianoarpeggio's en lange, zweverige koperarrangementen voor flügelhorn en altsax. Bassist Dwayne Bruno geeft een warme solo die met beeldende frases een verhaal start dat door Justin Robinson op fluit wordt doorverteld. Warme, aangeblazen noten schetsen een lyrisch plaatje als een winterblad op de wind, nu eens lang mee glijdend, dan weer dartel en in kronkelende, snelle opwaartse bewegingen. Een iets snellere smaakmaker is 'Devil's Eyes'. Drummer Willie Jones III begeleidt met een snel geroffel het vallende, ietwat hoekige thema dat melodisch naar beneden daalt als een botsbal die van de trap valt. Dan zet het kwintet een lekker snelle swing in waarover Robinson op altsax een heerlijke bopsolo plaatst. Ditmaal krijgt de man genoeg tijd om onbevangen zijn solo op te bouwen. Hoewel hij blijft swingen, haalt Robinson echter niet de vereiste pieken waardoor zijn verhaal spijtig genoeg met een dode komma moet eindigen in plaats van met een vol punt. In 'Salima's Dance' slaagt hij er dan weer wel in zijn solo spannend te houden en ook gastmuzikant Slide Hampton geeft een erg warme improvisatie. De uitblinker is echter pianist Ronnie Matthews. Matthews houdt wel van grappen en grollen in zijn solo: in het toch eerder donkere akkoordenschema incorporeert hij vrolijke stridepianoriedeltjes en saloonmelodietjes. Wanneer op het einde alle blazers invallen, komt de catharsis gevaarlijk dicht bij: eerst wordt het thema lekker bombastisch geblazen, waarin de band een heerlijk groepsdynamiek voor de dag legt, dan laat Hargrove de teugels los en volgt een collectieve improvisatie waarin de muzikanten volmaakt met elkaar communiceren.
'Nothing Serious' is een plaat vol leuke wijsjes, maar ze treedt nooit echt buiten het thema-solo-thema pad. Het zijn vinnige composities die enorm strak en levendig gebracht worden, maar Hargrove blijft over het algemeen tamelijk braaf in een keurslijf lopen. Het spelplezier en de zonnigheid van deze plaat maken het een aanrader, maar het had soms iets meer en gedurfder mogen zijn.
Meer over Roy Hargrove
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
