Rothko begon in 1997 als een basgitaartrio. Nadat de band in 2001 uiteenging, bleef groepslid Mark Beazley muziek maken onder de naam Rothko. 'A Place Between', Rothko's zesde album, is een samenwerking met zangeres Caroline Ross (van de indiepopgroep Delicate AWOL). Eerder werkte Rothko al samen met de Japanse ambientmeester Susumu Yokota. Ambient is ook de stijl van het album 'A Place Between'. Beazly's basgitaar, het primaire instrument, zorgt voor een donkere, troosteloze sfeer. Dit wordt al duidelijk bij het openen van de cd: die zit verpakt in een pikzwart glimmend doosje zonder cd boekje.
Instrumentaal klinkt het album wat zoals de organische samplekunstenaar Four Tet, terwijl de nummers waarin Ross zingt meer gelijkenissen hebben met de dromerige ambient van Zero 7. Beazley en Caroline Ross vullen elkaar perfect aan met hun instrumenten. De breekbare, monotone stem van Ross zweeft over Beazley's al even sonore bas. Het resultaat is een soort mysterieuze folk, ondersteund door wat laagjes minimale elektronica. In sommige nummers is het echter niet zo duidelijk tot welke stijl ze behoren. De song 'Bow' bijvoorbeeld begint met een mondharmonica in pure westernstijl. Na deze intro volgt een samenspel van elektrische en akoestische gitaar in hetzelfde slepende ritme als de mondharmonica, om te eindigen met een zwaar geruis. Hierna volgt een laatste deel met basgitaar en Ross die enkele zinnen uitspreekt. Haar laatste zin sterft uit: "And I will aim my arrows through, through, through, through, through, through..." Bij elke "through" slaat de piano met zware hand een akkoord aan. Op andere momenten bevat het album dromerige pianostukken, zoals in 'The Northern Lights Are Out', waarin een twinkelende piano de hoofdrol speelt. Haast onverstaanbaar fluistert Ross er herhaaldelijk op de achtergrond "look, look". In de meeste nummers speelt ze dezelfde rol: ze declameert losse zinnen of ze zingt enkele verzen op een monotone, tergend langzame toon. Soms creëert het een intieme sfeer, zoals in 'Divided Lines' waarin ze een brief voordraagt, begeleid door het geluid van een schrijvende pen. In andere songs is ze meer afstandelijk.
Rothko creëert een mysterieuze sfeer die erg filmisch aandoet. Hoewel erg minimalistisch, zit zijn muziek toch vol subtiele details in verschillende lagen. Af en toe neigt hij wat meer naar het experimentele, als een song onderbroken wordt door een plotse stilte of een dreigend geruis. Over het geheel gezien steekt het album echter verrassend consistent in elkaar. Alleen de emotieloze stem van Caroline Ross voegt niet altijd evenveel toe aan de muziek.
Meer over Rothko and Caroline Ross
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
