Narrominded maakte al eerder de overstap van creatieve elektronica naar mathematische rock, van softe droomcreaties naar keiharde gitaarconstructies. Met Rooie Waas zet het Nederlandse label nog een stap verder. Gijs Borstlap en Mikael Szafrowski hebben twee zelfbouwsynthesizers in elkaar geknutseld die een satanische stemvervorming, overstuurde klanken en mokerende industrialbeats produceren. Met die nogal luidruchtige ingrediënten componeren beide heren wat ze zelf noemen “Nederlandstalige meezingers”. ‘Het Is Maar een Constatering’ is dus een morbide doe-het-zelf noiseplaat die eerder alledaagse popliedjes onherkenbaar verminkt.
Op één of andere manier werkt die unieke chemie wel. Het gesproken, gescandeer of schor geschreeuwd Nederlands, de knallende beats en mysterieuze, mechanische klanken doen wat denken aan de avantgardistische new wavecreaties van het Vlaamse Arbeit Adelt van de jaren ‘80. Rooie Waas is enkel een stuk extremer. De pulserende toetsen, vervormde breakbeats en fluisterstem van Borstlap die samen stevig in het rood versterkt worden, zorgen voor een bijzonder bonkend geheel in ‘Bepaal Jij Dat?’.
Gemakkelijk of toegankelijk klinkt dit niet, intrigerend eerder wel. De weird sound generator en de cacophonator (de twee zelfgebouwde elektronische apparaten) produceren vuile, schimmige geluiden die in een winderig ‘Intermezzo’ tussenin even helemaal op de voorgrond komen, alvorens het hoogtepunt van dit album, de titeltrack, wordt ingezet. Slaande hiphopbreaks, schuimbekkende raps en de ruisende, krakende vervorming zorgen voor een woedende scheldtirade en opperste razernij (“Zet die kutmuziek uit. Ik hoef dit niet te horen! “): emotie ten top.
Rooie Waas presenteert serieus confronterende muziek. Titels als ‘Zit Je Lekker in Je Vel’, ‘Wat Wil Jij’ of ‘Jouw Mening’ openen de deur naar dialoog en discussie. Verpakt in abstracte industriële creaties zorgt dat voor een erg expliciet geheel. Dat het instrumentale kader daarbij niet altijd hoeft te overdonderen, blijkt. Zweepslagbeats en vaag piepende en kriepende geluiden vullen de vele stiltemomenten aan in de middelste track, waardoor de steeds herhaalde frasen: “Elke dag is een nieuwe dag”, “Elke dag is hetzelfde”, “Een nieuw begin” en “Vrees” stevig blijven nazinderen als een soort van dwangneurose.
Wat in bijdragen als deze erg opvalt, is dat ‘Het Is Maar een Constatering’ vol ritmiek en geluiden zit, maar nooit echt melodieën aanboort – iets wat overigens geen seconde als een gemis ervaren wordt. Puur en power zijn de codewoorden. Naarmate de plaat vordert, komen die ook meer en meer aan de oppervlakte doordat zowel ruis als het aantal beats per minute toenemen. Het album klimt gedurende elf tracks op naar chaos, die in een stampend ‘Ik Wil Meer’, waarbij de titel gelijklopend met de beat tientallen keren herhaald wordt, een hoogtepunt kent.
Narrominded heeft met deze release opnieuw gescoord. De zestigste release van het label is er eentje die zijn intrede niet zal missen. ‘Het Is Maar een Constatering’ is keihard en onderhuids toch ook heel erg mooi. De inspiratie die dit Amsterdamse duo zou geput hebben uit de clip ‘Jazz (We’ve Got) & Buggin’ Out’ van A Tribe Called Quest is ver zoek, maar wie het podium durft te delen met een artiest die zich Dj Reggie Satanas noemt, hoeft zich niet te verantwoorden.
