"And on a few of the tracks I think I've finally figured out how to write a chorus!!". Wie op zijn site ter ere van zijn 8ste cd zo'n statement maakt, kan met recht en rede bescheiden genoemd worden. Zo klinkt Sexsmith overigens ook nog steeds, zowel inhoudelijk als muzikaal. Zijn teksten gaan over eigen wel en wee en laten zich vrijwel meteen begrijpen. Bij deze man geen grootse bespiegelingen of ingenieuze metaforen, zoals ook complexe structuren niet aan hem besteed zijn. Nog steeds handelt Sexsmith in eenvoudige popsongs en weet hij als weinig anderen mooie en natuurlijke melodieën neer te pennen. Hierdoor moet hij niet zo nodig op enkele tonen blijven hangen als sommige van zijn collega's. Bovendien passen de teksten meestal vlot op de melodie. Alleen in 'Wishing Wells' lijken de woorden er wat geforceerd uit te komen. Het sympathieke en het vanzelfsprekende wordt nog versterkt door de nummers te laten drijven op gitaren en/of piano. Nu eens is er een sterke country-inslag, dan weer is het geluid ronduit poppy. En hoewel hij op 'Retriever' meer voor mid- en up-tempo tracks kiest, zijn er ook nog enkele hoofdwiegers, gelukkig zonder zielig te klinken.
Het valt op dat de strijkers op deze plaat een belangrijkere rol spelen dan op Sexsmiths vorige. Hoewel ze nooit echt in dikke lagen uitgesmeerd worden, bepalen ze wel de sfeer van meerdere nummers. 'I Know it Well' krijgt een nostalgisch kerstgehalte en in 'Whatever it Takes' kleuren ze de muziek als in een kitscherig romantische '70s film, zeker wanneer het refrein meerstemmig gezongen wordt. Het blijft hierbij allemaal echter mooi en alleen 'Tomorrow in Her Eyes' heeft door de combinatie van strijkers en een flauwe afterbeat van de drum af te rekenen met meligheid.
Een tweede verandering ten opzichte van de vorige cd 'Cobblestone Runway' is dat Sexsmith nu in haast elk nummer met een brug werkt die de allereenvoudigste strofe-refreinstructuur doorbreekt. In enkele tracks ontwrichten deze tussendelen het geheel wanneer ze melodisch net iets te plots wordt aangebracht.
'Retriever' is een degelijke cd van een begenadigd singer-songwriter. Het geheel klinkt professioneler en homogener dan zijn voorganger, maar mist de emotionele impact ervan. Buitengewone originaliteit is duidelijk niet waar Sexsmith naar op zoek is, zeker niet in 'How on Earth' waarvan de begeleiding net iets te dicht tegen The Cranberries' 'Ode to My Family' gelegen heeft. Wat hem ontbreekt aan intrinsieke vindingrijkheid compenseert hij (minstens gedeeltelijk) met melodie en nog steeds mooie songs.
Meer over Ron Sexsmith
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
