Het aantal opnames waaraan bassist Ron Carter zijn medewerking verleende, kan ronduit indrukwekkend genoemd worden. Hij heeft er inmiddels al meer dan duizend op zijn actief! Waar hij meestal een prominente schakel in de ritmesectie is, fungeert Carter ook soms als bandleider. Zo ook op 'Songs for You', een plaat die voor het eerst werd uitgebracht in 1980.
Recentelijk werd deze opname geremastered en het resultaat is nu dus ook op cd verkrijgbaar. De hoes toont een ontspannen lachende, aan een pijp lurkende Ron Carter en springt zodoende al gauw in het oog. Ook de muziek doet dat zeker, zij het niet onmiddellijk door het spel van Carter. Vooral zijn arrangeerwerk verdient een pluim. Mooie harmonieën schrijven voor een cellokwartet, is immers niet van de poes. Zelf bedient hij zich van de weinig bekende 'piccolo bass', een kleinere en dus ook hoger klinkende variant van de contrabas. Het instrument wordt solistisch aangewend, wat eerder gebruikelijk is voor blazers.
Het titelnummer 'Song for You' valt te catalogeren onder de noemer van melige popballads, mede dankzij de cello's en de 'poppy' drumpatronen. De melodie komt niet helemaal tot haar recht en ook tijdens Ron Carters solo lijkt het geheel wat bij de haren getrokken. Door overdubbing was het mogelijk dat Carter voor sommige nummers zowel bassist als solist (op piccolo bass) is. Op zijn Spaans geïnspireerd stuk 'El Ojo de Dios' verdient vooral Carters begeleiding waardering. Het concept van de piccolo bass als solo-instrument werkt pas echt wanneer de stukken in een meer traditioneel jazzjasje worden gestoken. De onnauwkeurige intonatie is dan niet meer zo storend en plots is er ruimte om naar muziek te luisteren. Dit is overduidelijk te horen op 'Good Time', eveneens van Ron Carters hand.
Met grootmeesters als Jack DeJohnette en Kenny Baron aan de zij, is het mogelijk om wel eens aardig swingend werk te verrichten, wat uitstekend lukt op 'Parfait'. Ook de liefhebbers van een fijne groove, zijn bij Carter en co bij het juiste adres. In 'Receipt, Please' sluipen er naast de jazzelementen ook latin-invloeden en zowaar een vleugje funk binnen. Een typische funky blues mocht ook niet ontbreken, de original 'N.O. Blues', compleet met een valse piano, is een schoolvoorbeeld.
Het is verruimend om de bassist op zulk een prominente manier solistisch aan het werk te horen, maar over het algemeen valt deze cd wat tegen, zeker wanneer je terugblikt op Ron Carters oeuvre, waarin toch wel vele pareltjes blinken.
Meer over Ron Carter
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
