Conceptalbums kunnen soms afschrikken. Vaak is de muziek dan ondergeschikt aan het concept en daardoor ook soms ontoegankelijk. Er valt heel wat voor dit soort albums te vinden, maar het is leuk als concept en toegankelijkheid elkaar desondanks vinden. Het concept van Roll is het leggen van een brug tussen muziek en de poëzie van de Nederlandse artistieke duizendpoot Erik Hazelhoff Roelfzema en dit 'zonder één bepaalde muzikale stijl te volgen'. Naast Roelfzema, die op 'Crossroads' overigens zelf stem, gitaar en harmonica voor zijn rekening neemt, wordt die brug gelegd door een groep doorwinterde muzikanten die met zang, bas, sax, didgeridoo, gitaar en keyboards een amalgaam van jazz, blues, rock en New Age brengen. Het resultaat is geen zware poëzie met een vleugje muziek, maar eerder een plaat die sferen oproept. En die sferen blijven nagenoeg hetzelfde of je nu naar de tekst wil luisteren of niet. Een soundtrack voor je eigen verbeelding.
Dat er niet voor één bepaalde stijl gekozen wordt, laat Roll net toe om de sfeer te creëren die Roelfzema ook in zijn voornamelijk situatieschetsende poëzie of woordenkunst wil leggen. Bij het doornemen van het tekstboekje, dat overigens ook heel duidelijk het concept van Roll uitlegt op het eerste blaadje, is het dan ook leuk om te voorspellen hoe de volgende song zal klinken. Dat de nummers uiteindelijk op een verrassende manier die sfeer ook echt brengen, maakt het nog leuker. Roelfzema is helemaal in de wolken over zijn 'Red 2 CV" (lees: 'red deux chevaux') en dat blijkt ook uit het vrolijke deuntje dat net weggesampeled lijkt uit een jaren '80 hiphop nummertje. Auto's en verkeer zijn trouwens thema's die in verschillende nummers de setting van de muziek bepalen. Zo ook de slepende blues en het krachtige, door scratches versterkte refrein in 'Crossroads', dat je al cruisend meeneemt over wegen die metafoor staan voor de tijd en de beleving ervan. Ook in 'Buick To Key West' is de rechttoe rechtaan bluesmelodie de perfecte achtergrondmuziek voor de Amerikaanse slee die over de grijze asfalt van Florida glijdt. De geflipte humor die dan weer van tussen de lijnen van 'Armageddon' druipt ('We're gonna have some fun in Armageddon') wordt nog versterkt door de luchtigheid van een goedkoop reggaegroovje dat op een passende manier de melodie uitstippelt. Het is moeilijk een lijn door de muziek trekken, al is 'Crossroads' overwegend rustig en zit er in de meeste nummers door de specifieke klank van de gitaren en de saxofoon een duidelijke blues-ondertoon. Maar in 'Gravity' en 'How To Avoid An Ambush' duiken dan weer plots zwaar stemvervormende voicebox-effecten op en zijn nummers als 'Pearls' of 'Lychee Tree' eerder onder de noemer 'electronica' en 'soundscape' te plaatsen dan onder blues.
Muzikaal is dit allemaal piekfijn in orde en bruist het van de creativiteit en leuke verrassingen. Voor wie eens wat anders wil dan een broodje McPop en liever een eclectische mix van woord en muziek zonder risico voorgeschoteld krijgt, is Roll een echte aanrader.
Meer over Roll
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
