"Rock 'n roll!", schreeuwt de hoes van het nieuwe album van gitaarduo Rodrigo y Gabriela. Ze vonden elkaar oorspronkelijk via een trashmetal-band in hartje Mexico, migreerden later naar Ierland om daar muzikaal furore te maken en werden na 2005 onder impuls van Damien Rice definitief gelanceerd. Hun titelloze album bleef wereldwijd niet onbesproken onder gitaarmaniacs en het betekent niet niets dat men de twee zelfs in Hollywood intussen in de armen heeft gesloten, zoals hun passage op de soundtrack van de laatste 'Pirates of the Caribbean'-soundtrack bewijst. Inderdaad heeft het duo een geluid dat aanslaat: op een onorthodoxe manier feestelijk, in een doorgaans schrale bezetting waar de twee toch heel veel mee kunnen aanvangen. Voor 'Area 52' mocht het echter nog een schepje meer zijn, want deze keer tasten de twee niet alleen de grenzen van elkaars getokkel af, maar ook die van een ruim tienkoppige Cubaanse ritmeband.
Laat het resultaat zich voorspellen? Ja en nee. Rodrigo en Gabriela herwerkten ouder materiaal voor dit project, wat op zich al een deel van de spanning wegneemt. Te meer was het uitkijken naar hoe het nieuwe jasje van de songs er uit ziet. De klankkleur is inderdaad gewijzigd, maar door eigen composities wat Cubaanse clichés te weven, dwingt eigenlijk niet zoveel respect af. 'Area 52' op zijn gebrek aan eigenheid neersabelen zou getuigen van muzikaal elitarisme: de Cubaanse band verstaat het vak en de plaat swingt meer dan de gemiddelde pop-snob zal willen toegeven. De meest aanstekelijke ritmes staan op de plaat verzameld en alsof dat nog niet genoeg was hebben de twee ook een aantal gastmuzikanten uitgenodigd die dit soort muziek van binnen en van buiten kennen. Dat laat zich voelen: hier geen geklungel met een stijl die het gitaarduo niet meester is, maar wel overtuigend een Cubaans feestje bouwen dat, hoewel de plaat nog geen uur duurt, klinkt alsof men tot in de vroege uurtjes zou kunnen doorgaan.
Een echte stap voorwaarts in de ontwikkeling van Rodrigo y Gabriela als band kan men 'Area 52' bezwaarlijk noemen. De solo's van de blazers klinken soms iets te nep en de drukke sound is zo doorzichtig als maar kan zijn. In afwachting van een volgende, meer verrassende plaat, komt 'Area 52' wel de verwachtingen van de luisteraar tegemoet. Zo werd voor de aardigheid nog een extra dvd toegevoegd met een making of. Allemaal niet om steil van achterover te vallen, maar evenmin onaangenaam. Als dit duo op vrijdag de 13e van de volgende maand op Gent Jazz deze muziek live laat klinken, zullen fans de tent naar alle waarschijnlijkheid te klein bevinden voor zoveel vertier...
