Ongegeneerd decadent, sentimenteel of opzwepend. Muziek om je zakdoek bij boven te halen of om – na hardop meegezongen en geklapt te hebben met één van de zigeunertracks – op te springen en storend luid "hoi" te roepen. Violist, bandleider en arrangeur Roby Lakatos bestrijkt een heel scala van emoties die steeds 'lekker' blijven aanvoelen. Het album bestaat uit bekende en minder bekende thema's uit de filmmuziek waarbij de melodie steeds herkenbaar blijft, maar de muziek wordt aangepast aan de klank van het ensemble en niet andersom. Met de basisbezetting van 2 violen, contrabas, piano, cimbalom en gitaar baadt de muziek meestal in een aanstekelijke zigeunerambiance of een heerlijk melancholisch Parijs jaren '30 sfeertje waarbij de sympathieke, virtuoze swingjazz van Django Reinhardt en Stéphane Grappelli duidelijk als inspiratiebron dienst doet. De zijstapjes die Lakatos zich permitteert breken de sfeer niet. De honky-tonk sound van oude zwart/wit films die voor het "Harry Lime Theme" (The Third Man) wordt bovengehaald op de schaamteloze Venetiaanse gondelromantiek van "Poverty" ("Once Upon A Time In America") passen uiteraard mooi binnen het filmconcept. Mancini's hoofdthema uit "Two For The Road" wordt een salon-bossanova. En in het naar Frans chanson smakend "Love Theme" uit "The Godfather" blijft het vruchteloos wachten op een Jacques Brel. Iets minder voor de hand liggend, maar goed geïntegreerd: echo's van klezmer, Russische kozakken, Cuba en Mexico. Maar de muziek biedt meer dan een sfeer van nostalgie of opwinding. De arrangementen van Lakatos en pianist Kálmán Cséki worden heel scherp en exact uitgevoerd. Het secure samenspel waarin puntige ritmes en accenten, dramatische dynamiekveranderingen en plotse of geleidelijke tempoveranderingen worden gebracht, maakt deze opname ook zuiver muzikaal aanlokkelijk. Als kers op de taart zijn er drie gastbijdrages van jazztrompettist Till Brönner. Waar Lakatos in de vioolsolo's ritmisch en melodisch minder inventief en traditioneel blijft, weet Brönner op heel beperkte tijd de muziek te verrijken met naoorlogse jazzelementen, waarbij de melodische vindingrijkheid en de melancholie van Miles Davis en Chet Baker duidelijk doorschemeren. De muziek verlaat dan even de zondagnamiddagsfeer van koffie met madelijntjes en natte kussen van tante Julia's. Maar laten we eerlijk zijn: stiekem houden we natuurlijk allemaal van die koekjes ... en de tantes.
Meer over Roby Lakatos
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
