Als jazzmuzikant het hoofd boven water houden in België, en bij uitbreiding in gans Europa, is niet evident. Echter niet alleen om financiële redenen, maar ook om ervaring op te doen en contacten te leggen, reizen musici vaak af naar de overkant van de oceaan om in Amerika een bestaan op te bouwen. Dat een leven in New York voor de virtuozen heel wat betekent, staat vast gezien men er geregeld naar verwijst in biografieën. Is het de ritmiek van de wereldstad, of toch vooral de wetenschap dat jazz er nog een plek heeft in het reguliere muzikale circuit? Of is ook dat idee stilaan achterhaald en zijn het in de eerste plaats toeristen die de duurdere jazzclubs verblijden met hun aanwezigheid?
Geld zal voor saxofonist Robin Verheyen ongetwijfeld niet doorslaggevend geweest zijn toen hij de biezen pakte richting Verenigde Staten. De man is nog geen dertig, maar studeerde en werkte al in Parijs en Amsterdam en op plaat was hij de voorbije jaren niet zelden te horen in verschillende bezettingen. Een kameleon die zich in diverse settings thuis voelt, is hij niet echt. Hij heeft een typerende stijl die hij zoveel mogelijk getrouw blijft en actief wil exploreren in nieuwe bezettingen. De magie van zijn composities kon hij in het Narcissus kwartet bijvoorbeeld naadloos laten aansluiten op improvisaties met een quasi mystieke coherentie tussen de verschillende partijen. Verheyens stijl is intelligent, maar blijft intuïtief en probeert het zuiver gerationaliseerde te omzeilen. Ook op zijn laatste album 'Trinity' is het verlangen om puur te musiceren, echter zonder voor gemakkelijkheidoplossingen te kiezen, wederom aanwezig.
Dat Verheyen trompettist Ralph Alessi en Thomas Morgan, twee fel begeerde vogels uit de Amerikaanse jazzscène, wist warm te maken voor zijn verhaal, betekent niet niets. Drummer Jeff Davis is diegene die het kwartet vervolledigt en evenals zijn twee kompanen moeiteloos aansluiting vindt bij de gemeenschappelijke taal die zijn twee landgenoten en Verheyen ontwikkelden. De afwezigheid van een klavier is opvallend, maar komt niet onverwacht: met zijn Narcissus kwartet toonde de frontman al niet bijster geïnteresseerd te zijn in de traditionele pianorol van opzwepend medium of veilige hoeksteen. Echt avontuur ontstaat dikwijls zonder ijzersterke harmonische onderlaag en precies de totale vrijheid die zo ontstaat, is wat men op 'Trinity' verheerlijkt. Inderdaad zijn de bas van Morgan en de drums van Davis niet sturend in harmonische zin: ze zorgen, bijvoorbeeld reeds in opener 'Intro to Rr_Rr', voor een pulsatie, die de mogelijkheden van de solist echter niet beknot.
Een valkuil van het pianoloze kwartet is dat alle houvast wegvalt en dat er zomaar wat getoeterd wordt. Niet zo bij Verheyen en co, die door middel van mooi uitgetekende composities zoveel mogelijk een bepaald kader voor de improvisaties bedachten. Toch heeft wat op 'Trinity' gebeurt heel af en toe de schijn van banaliteit: vanuit een compositie de improvisatoire toer op, om vervolgens doodleuk met beide voeten terug (aan) te (be)landen bij het vertrekpunt. De hyperkinetische, soms maniakale drift van Alessi helpt evenmin om elke compositie tot een waardevol geheel om te vormen. Een nummer "volmaken" wordt hier en daar opgevat als het opvoeren van virtuoze kunststukjes zonder echte muzikale meerwaarde.
Over het geheel genomen is 'Trinity' echter een album dat inspireert. Nummers of collectieve improvisaties die eerst wat triviaal leken, winnen gaandeweg aan betekenis, en zo blijkt de hele puzzel niet zo willekeurig als een eerste luisterbeurt zou doen vermoeden. Behekste nummers als 'Roscopaje', waaruit een energie opstijgt die men amper in woorden kan vatten, zijn op 'Trinity' helaas ondervertegenwoordigd. Dat het avontuur in New York voor Robin Verheyen een verrijking is geweest, is duidelijk voor wie dit album naast ander werk van deze muzikant plaatst, maar vernieuwender dan Narcissus is de nieuwe formatie van de saxofonist niet.
