Van kloppen of aanbellen heeft Roberto Fonseca blijkbaar nog nooit gehoord. Met openingstrack ‘80’s’ staat de Cubaanse pianist meteen in de achterkeuken: denderende percussie en een even virtuoze als knallende melodie. De luisteraar weet meteen waar die aan toe is met ‘Yo’, Fonseca’s recentste album.
De cd laat een smaakvolle en overtuigende mix horen van Cubaanse en Afrikaanse invloeden (Baba Sissoko op percussie en Ngoni en Sekou Kouyate op kora), met gastbijdrages van onder meer Fatoumata Diawara en rapper Mike Ladd, echo’s van Gnawaritmes en in ‘Rachel’ wat bijgevijlde drum’n’bass ritmes. Toch klinkt het geheel nooit geforceerd en wordt de plaat geen verzameling losse tracks. Zelfs de remixen van Count die op het einde te horen zijn, passen in het organische plaatje: ze laten de lijn van de originele nummers grotendeels intact en de toegevoegde percussie- en beatgeluiden klinken alsof het zo allemaal oorspronkelijk bedacht was.
Door de verschillende invloeden afwisselend, gecombineerd en in verschillende doseringen aan te wenden, is ‘Yo’ bovendien een gevarieerde plaat geworden. De eclatante openingstrack wordt meteen gecounterd door het parelende ‘Bibisa’ waarin de stem van Diawara alle ruimte krijgt en duidelijk gemaakt wordt dat de aanwezigheid van Sissoko en Kouyate geen pr-stunt is. Samen met Fonseca storten de drie zich in een rondje soleren, waarbij iedereen op de toppen van zijn tenen moet lopen.
In ‘Mi Negra Ave Maria’ wordt de aan- en indringende spoken word van Mike Ladd dan weer gedragen door plechtstatige gospelachtige akkoorden die geleidelijk aan opgepompt worden tot een jaren ’60 extase. De energie van het begin komt later terug, onder andere in het door Hammondorgel tot rockende proporties opgetrokken ‘JMF’.
Jammer genoeg zijn er ook enkele momenten waarop de cd wegzakt. In nummers als ‘El Soñadora Esta Cansado’, ‘Gnawa Stop’ (dat minder gnawa klinkt dan ‘Chabani’) en vooral ‘Asi es la Vida’ lijkt Fonseca zich tevreden te stellen met sfeer en klankdecor. Hier wordt duidelijk dat hij met producer Daniel Florestano een knappe cd kan samenstellen die bovendien geweldig klinkt, maar dat hij als pianist iets minder te vertellen heeft. Fonseca blijft vaak hangen in al te herkenbare formules, de stiltes in ‘Asi es la Vida’ krijgen geen muzikale betekenis en de clusterreeksen van ‘Chabani’ (een track met nochtans een lekker hoekig en strak thema) klinken ongevaarlijk.
Deze minpunten nemen niet weg dat ‘Yo’ een bij momenten erg fraaie cd geworden is. Het gezegde van de tang en het varken is op geen enkel moment van toepassing en in elke track is de groep muzikanten belangrijker dan het ego van de individuele musici. Egotripperij kan de in de schoot van de Buena Vista Social Club bekend geworden Cubaan niet verweten worden. Dat hij zou blijven hangen in deze omgeving al evenmin.
