Het Nederlandse esc.rec-label heeft een fijne neus voor onbekende, interessante muzikanten die niet vies zijn van een experiment meer of minder. Neem nu deze Robert Witt. Volgens de bio is de man een klankinstallatiebouwer en geluidskunstenaar die ooit live het geluid van niets minder dan breiende vrouwen bewerkte. Faut le faire! Het experiment kreeg zelfs navolging in de uitgave van de dubbel-cd 'Grannittin' (ook op esc.rec), vol bewerkingen door onder meer Goem, Gluid, Lukas Simonis en Jos Smolders. 'ssri' is zijn debuut.
In de wereld van soundscapes, ambient, drones of hoe je het beestje ook wil noemen, moet men anno 2007 sterk in de schoenen staan om als debutant indruk te maken. En het mag gezegd, Witt slaagt daar met de twee vingers in de neus in. Voor zijn composities gebruikt hij samples uit zowat alles wat hem interessant lijkt. Veldopnames, filmsamples, zijn eigen stem, clicks, tikjes, fragmenten uit hedendaagse muziek en flarden geplukt van de radio worden in loops gegoten en op of achter mekaar geplakt in negen knappe klankcollages. De klanken worden grondig bewerkt en verknipt en zelden is het bronmateriaal nog herkenbaar. De meeste punten scoort Witt misschien nog door het knappe evenwicht dat hij weet te vinden tussen het aanwenden van abstract klankmateriaal en het gebruik van vage melodische of ritmische ideeën. Dat laatste is nooit expliciet, eerder suggestief. 'ssri' is dan ook niet te catalogiseren als puur geluidsexperiment en valt ook niet onder de noemer van conventionele ambient, maar is een mengvorm van beide.
Witt toont zich ook een meester in de dosering: de aangewende klanken krijgen ruimte om te ademen, terwijl de composities toch dynamisch overkomen en nooit op een enkele knap gevonden klank teren. Daardoor blijft het werk boeien, ook al doordat de sfeer regelmatig omslaat. Is 'jen_kun-fu' een dromerige drone van gemanipuleerd watergekabbel met vogelgekwetter in de verte, dan is opvolger 'Kr////' een stuk duisterder. In dat stuk borrelen grommende en sissende klanken op vanuit de diepte en heeft de finale een verrassende wending door het insluipen van een raadselachtige pianosample. Behoorlijk bevreemdend is het geknip en geplak met stemklanken in 'SNTX_3r' tegen een desolate achtergrond van wat klinkt als plaatslagerij. 'DU345052' klinkt dan weer vrij neurotisch dankzij een dwingende, monotone loop van een synth-achtige klank op de voorgrond en een volgestapeld totaalgeluid.
Met 'ssri' levert Witt een filmische ambientparel af die zeker in deze herfstige tijden bijzonder goed tot zijn recht komt in de late uurtjes. In twee worden samengevat: ijzersterk debuut.
Meer over Robert Witt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
