In 2007 verraste de Nederlander Robert Witt met ‘ssri’, een pracht van een ambientparel. Het was dan ook uitkijken of Witt met de 'moeilijke tweede' zou kunnen bevestigen. Twee jaar later komt de man met het antwoord op de proppen. 'Midazolam' valt uiteen in twee delen: de eerste zeven nummers zijn gratis te downloaden via het platenlabel esc-rec, nummers 8 tot en met 13 bevinden zich op een cd-r. Net als zijn voorganger is ook dit werk niet minder dan een schot in de roos.
Wikipedia leert ons dat 'Midazolam' een verdovingsmiddel is dat binnen de minuut al het gewenste effect oplevert. De titel van dit album is bijzonder goed gekozen want van bij het begin van de eerste track duikt een weidse langgerekte klank onvervaard in de onmetelijke diepte. Het is het soort van klank dat de luisteraar meteen bij zijn nekvel meesleurt naar nevelige, dromerige landschappen. Witt demonstreert onmiddellijk hoe hij door enkel met deze klank te werken en deze langzaamaan te wijzigen toch de aandacht stevig weet vast te houden. Net als op zijn vorig werk wendt Witt allerlei mogelijk bronmateriaal aan bij het opbouwen van zijn klankconstructies. Die klanken herkneedt en vermolmt hij vakkundig totdat ze zo goed als onherkenbaar zijn geworden. Wel lijkt Witt te kiezen voor een meer sobere, uitgepuurde klank en daardoor klinkt 'Midazolam' nog meditatiever en contemplatiever dan ‘ssri’. Witt is een meester in de sfeerschepping en door de juiste timing én dosering van klanken bezit dit werk een hoge graad van openheid en subtiliteit. In de derde track bijvoorbeeld speelt Witt ritmisch borrelende klanken uit tegen warme subbasgolven die vaag een melodie lijken te suggereren. Het ritmische gesis, bijna in de achtergrond, doet vermoeden dat dit een sample is van wat ooit een uitgesproken ritme moet zijn geweest. Na een stemmige intro van gekraak doemen in de volgende track donkere, haast majestueuze klanklandschappen op die worden bijgetreden door een sober ritme. Het heerlijk onderkoelde nummer klinkt zo goed dat er gerust meer tijd voor mocht worden uitgetrokken. In het achtste nummer wordt een minimaal klikkend ritme geïntroduceerd. Gaandeweg wordt dit ritme ingewisseld door loops van onder meer een oude, krakende vinylplaat. Het nummer lijkt wel een ode aan de auditieve knutselwerken die het illustere Vance Orchestra, ook al Nederlanders, met elektronica en draaitafels wisten te fabriceren.
Wie de bespreking van 'ssri' vergelijkt met deze, mag ondergetekende er gerust van beschuldigen dat hij zichzelf herhaalt, maar het moet gezegd: in het overaanbod van elektronicareleases is ook deze van Witt alweer eentje die de middelmatigheid ver ontstijgt.
Meer over Robert Witt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
