Dit vierde volume in een integrale uitgave van Schumanns piano- en kamermuziek richt zich nog grotendeels op vroege werken – composities voor piano die Schumann neerschreef voor 1840, toen hij zich meer met andere genres zoals kamermuziek, orkestwerk en zelfs opera ging bezig houden. De Franse pianist Eric Le Sage oogstte terecht veel lof voor de vorige drie volumes in deze reeks met pianomuziek van Schumann en ook deze dubbel-cd bezit alle kwaliteiten van haar voorgangers. Gepresenteerd zijn enkele van Schumanns meest bekende werken voor de piano: de sonate op.11 en de 'Etudes Symponiques' Op.13 – dit werk wordt trouwens uitgevoerd met de vijf variaties die Schumann uit de uiteindelijke versie knipte maar die Brahms postuum uitgaf. Le Sage voegt ze net voor de laatste, negende variatie in. Die worden aangevuld met de 'Bunte Blätter', de 'Albumblätter' en de 'Humoreske' op.20.
Le Sage beheerst als geen ander de kunst om deze muziek – ritmisch en qua tempo – net vrij genoeg te kunnen spelen, zodat bijvoorbeeld het eerste deel van de 'Humoresken' op.20 iets onvoorspelbaars krijgt. De finale van de sonate op.11 bezit een zelfde soort van onvoorspelbare impulsiviteit, hoewel Le Sage het heroïsche karakter van de hoofdmelodie goed kan bewaren. Het eerste deel daarentegen klinkt rusteloos en opzwepend maar steeds soepel – zeker geen gevecht met de piano maar een meesterschap over het instrument dat Le Sage in staat stelt dit deel bijna als een soort van improvisatie te doen klinken. Ook de finale van de 'Etudes' klinkt heel impulsief, met een tempo dat steeds net niet voorover valt maar gretig naar de volgende maat verder speelt.
Ondanks alle plotse gemoedswisselingen waardoor Schumanns muziek de luisteraar meeneemt, krijgt men nooit de indruk dat Eric Le Sage deze muziek dwingt iets te zijn het niet is. De overgang van het 'einfach und zart' uit de 'Humoreske' naar een verrassend kort, gewelddadig middendeel gebeurt heel natuurlijk. En het laatste deel van deze vijf stukken komt heel meditatief over en illustreert hoe diep de band is die Le Sage met deze muziek voelt.
Knap zijn ook de lichtvoetige, martiale passages zoals de 'Geschwindmarsch', het laatste deel van de 'Albumblätter' of de tweede variatie van de 'Etudes Symphoniques'. Die worden hier meer precies maar ook heel spits en licht uitgevoerd. De tweede postume variatie uit de 'Etudes Symphoniques' heeft hier haast iets kokets, gestileerd maar natuurlijk en gracieus. Passages van pianistieke virtuositeit, zoals er vele zijn in de 'Etudes Symphoniques', worden heel overzichtelijk en redelijk transparant gehouden.
Dit is een erg waardevolle en voortdurend boeiende dubbel-cd geworden die je als Schumann liefhebber moeilijk kan laten liggen. Le Sage interpreteert deze muziek als geen ander en toont elk karakter, elk facet van Schumanns muziek met een souplesse die zonder meer uniek is.
Meer over Robert Schumann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
