De mannen van Rien mogen goden zijn in Frankrijk, hier in België is er bitterweinig over geweten. En dat is jammer. Rien maakt postrock van een kosmisch gestalte. Hun laatste album 'Requiem Pour Des Baroqueux' werd in Frankrijk al beschreven als Un grand fourre-tout dadaïste of zelfs vergeleken met de 19e eeuwse surrealistische schilder Lenoir. Deze lovende kritiek is geen haar overdreven. Het laatste geesteskind van deze Parijzenaars is één grote existentiële en surrealistische ervaring.
Op zoek gaan naar invloeden is moeilijk. De simplistische, intense saus van postrock, maar evengoed de schaduw van Robert Wyatt, de meltingpotten van Pink Floyd of de lyrische en psychische breekbaarheid van Syd Barrett zijn terug te vinden in het breed uitgesmeerde 'Requiem Pour Des Baroqueux part.1'. Het meer dan tweeëntwintig minuten durende openingsnummer bestaat eigenlijk uit vier aparte nummers. Drie minuten haast pure leegte, een aanhoudend orgelakkoord en een scherp gezoem gaan over in een psychedelisch samenspel tussen gitaar en orgel. Rien eist alle aandacht voor zich op en zal die niet meer loslaten. Vervolgens beweegt het nummer zich tien minuten traag voort met simpele gitaarexperimentjes, repetitieve flangereffecten en subtiele elektronische curiositeitjes. Pas dan komt er een kristalheldere en zeer toegankelijke melodie. Alles blijft rustig en een trance loert om de hoek. Halverwege wordt alles even stil en leiden samples van een hysterische massa het derde deel in. De intensiteit wordt versterkt met een steeds luider wordende paukenslag om dan na de spanningsclimax over te gaan in een ludiek samenspel van fluit en gitaar. De laatste acht minuten gaat het nummer de opzwepende toer op met een hoog tempo, scherpe gitaren en indringende stemsamples van een radioprogramma waar wordt gezegd dat de Duitse radio net heeft aangekondigd dat Hitler dood is.
'The Dallas Session' is een korte, perfect getimede eclectische samenloop van trompetten, Franse stemsamples, overgangen van beukende elektrische naar akoestische gitaren en doordringende melodicamelodieën. 'Fantasia Chez Les Ploucs' start met een stuk van Bach, dat herleid is tot een monotone gsm-beltoon, om dan over te gaan op een frivool jazzriffje dat op zijn piek wordt afgebroken door een gitzwarte, duistere melodie, ondersteund door een aria die door merg en been gaat. Het nummer eindigt dan weer met een typische, intense postrockmelodie en ook hier weer worden stemsamples verkozen boven zang. 'Stare Mesto (avec l'aimable participation de Jull)' is een intens, op muziek gezet gedicht. De tekst is enorm zuiver terwijl de muziek echter geen moeite doet om op de achtergrond te blijven. Dit resulteert in een transendentale, muzikale en verbale dialoog. Rien weet nog verder te gaan met'Déclage Contrôlé' waar repetitieve hammeron op de gitaar probeert over een Franse radioreportage heen te komen. De hammeron wordt steeds sneller terwijl zich op de radio een interview met een oude man voortsleept. Waar het radioprogramma in het begin domineert, worden woorden compleet onverstaanbaar aan het einde. Net wanneer de zenuwen het zouden begeven, komt de overgang naar het slot. 'Requiem Pour Des Baroqueux. Part2.' Een rustige bas en repetitieve gitaar leiden een briljant harmonische melodie in waarin energieke en rustige passages elkaar structureel afwisselen. Dit slotnummer is nog eens goed voor vijftien minuten hypnose.
Rien hypnotiseert. Het album laat geen seconde los en het is onmogelijk om alle elementen perfect te laten doordringen tijdens één enkele luisterbeurt. De groep mengt complete hysterie met sereniteit, eclecticisme met harmonie en poëzie met elektronische effectjes. Het album is geen grote trance en smeekt om een tweede, derde, honderdste luisterbeurt. Hoewel deze surrealistische diamant misschien moeilijk te vinden is zijn buiten de grenzen van Frankrijk, is hij volledig gratis te downloaden op hun website.
Meer over Rien
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
