Richard Walters werd in Oxford geboren, maar bouwde later een verleden op in Parijs. In 2009 kwam hij voor het eerst naar buiten als zanger-liedjesschrijver met het positief onthaalde album ‘The Animal’. Hierop zat de muziek vervat in een erg liefelijke, intieme akoestische sfeer met veel ruimte voor piano, gitaargetokkel, echo’s en belletjes. Op zijn tweede album ‘Pacing’ slaat Walters evenwel een volledig nieuwe weg in. De tastbare instrumenten zijn nog wel aanwezig, maar daarnaast is veel meer ruimte gemaakt voor elektronische injecties en de lieflijke zang werd ingeruild voor theatrale vocale bijdragen, met dank aan producer en ex-Suede gitarist Bernard Butler.
‘Pacing’ begint met zware, op synths geproduceerde bassen die uitwaaieren richting een aan New Order verwant geluid (‘When You’re Young’), wat wordt overgedaan tijdens het uiterst catchy, maar té volgestouwde ‘Black Hair’. Iets minder chaotisch klinkt de bezwerende ballade ’14 Days’, waarin Walters kenmerkende stem – die het midden houdt tussen die van Brian Molko (Placebo) en Gary Lightbody (Snow Patrol) – een meer prominente rol meekrijgt. Ook tijdens ‘Elephant In The Room’ etaleert Walters zijn stem, eerst vrij rustig, maar naarmate het tempo opgetrokken wordt, dreigt dit nummer wat te verdrinken in een overdaad aan in alle richtingen schietende, opgejaagde klanken.
Gelukkig helpt het erg gestructureerde en aan de Belgische Australiër Gotye verwante ‘Breathe’ deze jammerlijke warboel te vergeten. Ook de strijkers van het erg meezingbare ‘Where We Stand’ – de potentiële hit op ‘Pacing’ – kan als remedie aangewend worden voor de mindere passages.
Om het album gevarieerd te houden, wordt al dit commerciële lawaai op tijd en stond doorbroken door hetgeen de goede man eerder op zijn debuut liet horen. Zo levert ‘Mattres Fire’ (mét een mooie rol voor het glockenspiel en wat strijkers) aardige, intieme akoestische muziek, iets wat ook te zeggen is van het trage, maar nogal ongeïnspireerde ‘Night’s End’ en vooral van het meeslepende ‘End Of The World’ waarin zijn stem misschien wel het best tot uiting komt.
Richard Walters toont zich na het akoestische ‘The Animal’ (op enkele uitzonderingen na) van een heel andere kant, maar bewijst tevens dat hij zich ook via uitgesponnen en vaak zeer catchy muziek uitermate goed weet uit te drukken. Zo zitten nummers als ‘Where We Stand’ en ‘Breathe’ kortweg uitstekend in elkaar en werden ze zeer fraai uitgevoerd en geproduced. Of deze sterke prestaties echter opwegen tegen de weerkerende warboel en ongeïnspireerdheid op ‘Pacing’ blijft verder een open vraag.
