Richard Thompson is misschien wel het best bewaarde geheim van de muziekwereld. Sinds hij de folkgroep Fairport Convention verliet om zich toe te leggen op eigen werk kwam zijn carrière nooit echt tot commercieel succes. Toch plaatste Rolling Stone magazine hem bij de beste twintig gitaristen aller tijden. Hoewel zo'n lijstjes erg subjectief zijn, geeft het toch aan welke erkenning er bestaat voor zijn kwaliteiten. Thompson zelf laat het uitblijven van radiohits niet aan zijn hart komen en brengt met de regelmaat van de klok nieuw werk uit van eenzaam hoog niveau. De laatste telg in een oeuvre van meer dan veertig platen is 'Dream Attic', dat meteen live werd opgenomen en dus het studioproces integraal oversloeg.
Opener 'Money Shuffle' is een springerig, opgewekt deuntje dat met een dodelijk sarcasme de mechanieken van de financiële wereld op de korrel neemt. "I love kittens and little babies / Can't you see that's the guy I am / And your money is so safe with me / You never met such an honest man." De zachte, ingetogen stem van Thompson en het vrolijke refreintje zorgen voor extra contrast met de satirische tekst. Meteen na het eerste nummer volgt ook de grootste verrassing: het applaus van het publiek. Het geheel klinkt zo zuiver en is met zulke precisie gespeeld dat het haast niet te geloven is dat het hier om een live opname gaat. Net door deze werkwijze wordt het spelplezier extra in de verf gezet bij 'Haul Me Up'; een swingend nummer waar de viool en de scherpe gitaarsolo een vrolijk countrysfeertje scheppen. Diezelfde viool zorgt bij 'Crimescene' voor een dreigende achtergrond die steeds luider gaat klinken, om uiteindelijk mee uit te monden in een stormachtige finale.
Het is deze rijkheid aan instrumenten en invloeden die Richard Thompson en zijn muzikanten zo uniek maken. Op 61-jarige leeftijd heeft hij zelf niets meer te bewijzen en kan hij volledig zijn eigen zin doen. Qua genre legt Thompson zichzelf dan ook geen verplichtingen op: in 'Big Sun Falling In The River' klinkt zelfs een weinig verhulde basmelodie van 'Billie Jean': zijn ode aan de overleden king of pop? Absolute hoogtepunten zijn ongetwijfeld het moordverhaal 'Sidney Wells', waar Thompson zijn ingehouden woede helemaal laat uitbarsten in een zinderende gitaarsolo; en het rustige 'Stumble On' dat zijn haarfijne gitaarspel prachtig in de verf zet.
Met zijn dertien nummers van gemiddeld meer dan vijf minuten is 'Dream Attic' aan de lange kant, maar dit zou enkel storen als de kwaliteit hier en daar minder was. Dat is echter niet het geval, Thompson zet met zijn ijzersterke begeleidingsband een set neer die nooit gaat vervelen: tijdloze klasse.
