Rex the Dog (né Jake Williams) is een Engelse elektronica-artiest wiens muziek twijfelt tussen alternatieve en commerciële dance. Deze maakt hij met behulp van zijn hond Rex en een vintage synthesizer (de Korg 700S, voor de gearheads), maar in plaats van een seventies-sfeertje uit te ademen klinkt 'The Rex the Dog Show' meer als een weinig fantasierijke ode aan de Top 40-dance van de jaren '90.
Williams is geen volslagen onbekende in het dancemilieu, maar voor het grote publiek zullen zijn geboortenaam noch talrijke pseudoniemen een belletje doen rinkelen. Als Rex the Dog heeft Williams al enkele singles en remixes uitgebracht die nu verzameld staan op deze langspeler, vergezeld van heel wat nieuw materiaal. Op basis van die eerste paar singles en vooral Rex the Dogs remix van The Knife's hit 'Heartbeats' werd door sommigen halsreikend uitgekeken naar dit debuut. Op enkele nummers na – niet toevallig net dat eerder uitgebrachte werk – is 'The Rex the Dog Show' echter een teleurstelling. Het lijkt erop dat Williams erg onder de indruk was van de platte dancemuziek van de latere jaren '90 – deze kitscherige, uitgekauwde sound klinkt alleszins erg door in zijn muziek. Opener 'Maximize 2008' lijkt aanvankelijk op minimale techno à la Ken Ishii, maar ontspoort volledig wanneer Williams zich bezondigt aan een hemeltergende aaneenschakeling van orchestra hits. Ook de obligate vocale soulsamples zijn van de partij: 'Gecko' en 'Bubblicious' staan bol van de afgezaagde "baby!"'s en net zoals bij de duizenden andere nummers waarin soortgelijke samples worden gebruikt, bieden zij hier geen meerwaarde. Single 'Protoype' is aantrekkelijker: de stevige leidmelodie geeft een houvast en voor het eerst (en het laatst) komt Rex the Dog hier in de buurt van het niveau van zijn hedendaagse helden: het Zweedse danceduo The Knife. Hierna volgt dan ook – minus een onbeduidend intermezzo – de genoemde remix van hun 'HeartBeats'. Dit is niet de eerste bewerking van dit nummer (velen zullen waarschijnlijk eerder Jose Gonzalez' coverversie kennen), iets dat getuigt van de kwaliteit en de impact van het origineel. Williams beperkt zich in zijn versie tot enkele voor de hand liggende remixprocessen en blijft daarnaast erg dicht bij de oorspronkelijke structuur van het nummer. De track blijft moeiteloos overeind, maar Rex the Dog geeft nergens blijk van voldoende durf of originaliteit om het bestaan van deze reprise te rechtvaardigen. 'The Rex the Dog Show' krabbelt verder: een onevenwichtige bedoening die elke halfgoede song laat volgen door minstens één stinker.
Op enkele uitzonderingen na is 'The Rex the Dog Show' een matig album dat niet getuigt van enig uitzonderlijk talent of een originele kijk op dancemuziek. Ondanks Rex the Dogs veelbelovende eerste releases kan deze matige langspeler de verwachtingen niet inlossen of zelfs maar een consistente indruk achterlaten.
Meer over Rex the Dog
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
