Een Duitse band met een Franse naam? Moet kunnen! Het duurde eventjes vooraleer dit 'Wandel' buiten de Duitstalige landen op de markt kwam, maar daar is waarschijnlijk een goeie reden voor: de voertaal van Rêverie is immers Duits en buiten Rammstein en Oomph zijn volledig Duitstalige platen nu eenmaal minder populair aan de andere kant van de heimat. Nochtans is Rêverie zo'n band die het best goed kan doen als de sterren juist staan, ook al is het muzikale aanbod mogelijkerwijs minder interessant.
De blauwdruk van zowat elke song van deze jongens ligt onder het vakje van donkere gothic rock. Dat lijkt een pleonasme, want lichtvoetige gothic is nogal bizar, maar die bestaat nu eenmaal ook. Dit maakt dat het hele album doordrongen is van een zekere weemoedigheid en de nodige Weltschmerz, maar nooit zo zwaar op de hand als bij bijvoorbeeld doom metal. In dat opzicht is 'Wandel' tekstueel gesproken een schijf die het puik zou kunnen doen bij tieners, in die zin dat dit soort onderwerpen die grote groep goed ligt en ook al kopen die minder platen, het zou de populariteit van Rêverie enkel vooruit helpen.
Quasi elk nummer heeft een relatief rechtlijnige gitaarpartij, dito ritmesectie en wordt geregeld opgefleurd (indien dat woord kan gebruikt worden) door piano. Het vermoeden rijst dan ook dat de bandleden de meeste songs componeren op piano en daarbij sterk beïnvloed zijn door de romantiek, of althans de pathos die in de romantiek vervlochten zit.
Ook op vlak van zang is er weinig aanstootgevends: er is hoop en al een enkele spaarzame grunt te ontdekken, terwijl negenennegentig procent gezongen wordt met een diepdonkere, zwoel hijgende stem. Daar komt snel de bedenking bij dat er weinig zangers zijn die dat timbre even sexy kunnen laten klinken als de betreurde Peter Steele (Type O Negative), maar dat is peren met appelen vergelijken. Bij Rêverie past het best, en er valt ook weinig op aan te merken.
Dat laatste geldt voor de hele plaat: er is weinig op aan te merken, op een enkel euvel na. Dat is echter dat het geheel weer erg braaf en voorspelbaar is. Dat laatste is nog te vergeven, mochten er opvallende tracks of echt uitschieters zijn, maar dat eerste is gewoon doodjammer. Rêverie neemt nergens een risico, blijft netjes binnen de lijntjes kleuren en is daardoor erg makkelijke muziek geworden. Alweer: het zit goed in elkaar, maar wie iets aparts of opvallends wil, hoeft hier niet aan te kloppen.
