Met de ervaring van eerste tromboniste in het orkest van het Israëlisch leger en een positie aan de top van de jazz- en improvisatiescène in haar thuisland, achtte Reut Regev eind jaren negentig de tijd rijp voor een verhuis naar New York. Haar muzikale carrière kwam er in een stroomversnelling terecht want naast veel sessiewerk voor Klezmerensembles zoals dat van Frank London, werd ze ook uitgenodigd voor projecten met Anthony Braxton, Butch Morris en Elliott Sharp. In 2009, meer dan tien jaar na haar aankomst in de VS, brengt Regev voor het eerst een album uit onder haar eigen naam. ‘This is R*time’ bleek voor Allaboutjazz.com meteen goed voor de jaarlijkse award Best New Discovery, een prijs die ze duidelijk niet gestolen heeft.
R*time is tevens de naam van de band waarmee deze plaat werd opgenomen. Met een naar eigen zeggen flexibele bezetting, die in een live-context varieert van duo (met enkel trombone en drums) tot kwartet of meer, maakt deze groep erg modern klinkende jazz die gekenmerkt wordt door snelle, ingewikkelde ritmes en thema’s gecombineerd met een pak uitbundige solo’s. Voor dit eerste album werd bijna uitsluitend met een kwartet gewerkt, met naast Regev op trombone en flugabone (een marcheerversie van de trombone), ook gitarist David Phelps, bassist Brad Jones en drummer Igal Foni. Op twee tracks worden zij vergezeld door percussionist Eddie Bobe.
Igal Foni – tevens Regevs echtgenoot – blijkt in deze band een belangrijke rol te vervullen. Hij levert niet alleen een behoorlijke bijdrage op compositorisch vlak, ook zijn extraverte drumpartijen zijn erg bepalend voor het geluid van R*time. Foni neemt namelijk iedereen op sleeptouw in deze door ritme gedomineerde muziek. Hij houdt het tempo hoog, legt messcherpe accenten en vult bovendien zowat elk gat op met een overtuigende roffel. Wanneer al dat geweld tot verzadiging dreigt te leiden voorziet de plaat steeds rustpunten zoals het mooie ‘Balibalaila’ en ‘Clean Dirt’. In deze twee stukken mag gitarist David Phelps zich onderscheiden, eerst met prachtig begeleidend werk en vervolgens met een splijtende solo. Regevs wobbelende bop-lijnen en funky riffs zorgen samen met zijn zware gitaarsound meer dan eens voor een moddervette drive met ‘Swill’ en ‘Some of the Best Fish Are Alive’ als meest treffende voorbeelden.
Maar ook in het soleren laat Regev zich niet onbetuigd met enkele heftige partijen waarin drama en humor afwisselend de hoofdrol spelen. Het toevoegen van een elektronisch effect (een soort vervormde delay) zorgt daarbij af en toe voor extra pit. De tromboniste is duidelijk een sterke frontvrouw die samen met een opvallend strakke band de muziek meermaals naar een hoog niveau stuwt. Het maakt van ‘This is R*time’ niets minder dan een steengoed debuut.
Meer over Reut Regev
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
