Alan Sparhawk weet zich wel bezig te houden. Als hij geen videoclips monteert of muziek schrijft voor cultband Low, dan zit hij naarstig songs te pennen voor Retribution Gospel Choir, zijn nieuwste muzikale uitlaatklep. Samen met Eric Pollard op drums en Matt Livingston op bass heeft hij nu onder deze naam een album uitgebracht: 'Retribution Gospel Choir'. Het is is een intense trip door rockland geworden, gaande van irritante poprock over epische postrock tot gedateerde grunge. Veel rockinvloeden dus om een eigen pad door te trekken. En net daar heeft deze RTG duidelijk nog heel wat last van.
RTG heeft heel wat talent in huis en dat laten ze al meteen horen in opener 'The Knew You Well'. Sparhawk en de zijnen slagen er in om in amper 3'40" een geheel eigen universum op te bouwen dat klinkt als een zonsopgang na een feestje met woestijnrockers Queens Of The Stone Age: magisch, euforisch, maar goed geschift. Met 'Take Your Time' gaat het dan weer richting nacht. Een korzelige gitaar legt een perfect tapijt voor het soms wat krampachtige gezang van Sparhawk. De reden voor deze misstappen in de zanglijn zijn waarschijnlijk een symptoom voor de ziekte waar RTG op zijn album mee kampt: een overmaat aan pathetiek. De vergelijkingen met The Mars Volta of Tool zijn dan ook niet ver te zoeken, alleen dit in het nadeel van RTG omdat ze nog iets te veel typische rockelementen integreren, waardoor hun sound gedateerd fout begint te klinken. Hun mix van jaren 90 rock alla Soundgarden met het meer epische werk valt steeds tussen twee stoelen, waardoor de luisteraar op zijn honger blijft. Typevoorbeelden zijn 'Breaker' en 'Destoyer' (de namen alleen al), waar de gepolijste en ijle zang de voor de rest makke rock naar een hoger niveau wil tillen.
Heel het album lang blijft RTG zoeken naar een eigen geluid. Zo proberen ze in 'Holes in Our Heads' iets met hitsige zang en psychedelische gitaren. Het resultaat klinkt als The Doors die de postrocktoer opgaan, maar het werkt wel. Zeker wanneer de gitaar hier voor de eerste keer volledig mag losbarsten, komt RTG dicht bij een geluid dat voor hen natuurlijk aanvoelt (toevallig ook de sound die het dichtst bij Low aanleunt).
Maar vanaf dan is het regelrechte rommel die er uit de boxen tettert. Het afsluitende rijtje 'What She Turned Into', 'For Her Blood' en 'Kids' zijn gewone popsongs waarbij men spontaan neurotische trekken begint te krijgen. Mainstream, inspiratieloos en braaf, denk kabbelende gitaren, gedweëe drums en hoge, maar gedempte mannengezangen. Enkel 'Easy Prey', helemaal achteraan op het album, kan nog bekoren. Sparhawk laat zijn voorliefde voor grunge hier helemaal de vrije loop, wat resulteert in een aanstekelijke melodie met vervormde gitaren. Inderdaad, smells like Dinosour Jr.
Ondanks dat er maar tien nummers op 'Retribution Gospel Choir' staan, hadden er gerust nog enkele richting prullenbak gemogen. Deze groep rond de anders zo inspirerende Alan Sparhawk lijkt nu niet meer dan een hobbygroepje dat net de covers is ontgroeit en nog worstelt met het maken van zijn eerste eigen songs. Alleen jammer dat dat ook op cd moest vastgelegd worden. Nu ja, de sterke openers liggen leuk in het oor en afsluiter 'Easy Prey' zal misschien wel een meefluitertje worden, maar voor de rest mist men hier niets.
Meer over Retribution Gospel Choir
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
