Zelf schrijft hij dit nieuwe project toe aan zijn Italiaanse en Spaanse roots. Bassist Renaud García-Fons speelt immers al langer met het idee om een album te maken met als inspiratiebron de muzikale traditie van de gebieden rond de Middellandse Zee. Met 'Méditerranées' ziet García-Fons die droom eindelijk in vervulling gaan. Hij componeerde nieuwe stukken en arrangeerde bestaande vormen voor een heel uitgebreid ensemble dat beroep doet op een exotisch instrumentarium. Vooral de gebieden in het huidige Afrika werden daarvoor afgespeurd naar in onbruik geraakte muzikale tradities, hoewel ook het Midden-Oosten ongeveer halverwege de plaat sterk vertegenwoordigd lijkt. Doorheen die invloeden zitten bovendien nog knipogen naar de Spaanse flamenco (en zelfs de Zuid-Amerikaanse cultuur) geweven, in wat een mooie versmelting is van jazz (met improvisatie) en wereldmuziek.
Als uitgangspunt diende niet alleen de muzikale trip langs verschillende gebieden, maar op meer abstract niveau ook gewoon de melodie. Gelijk in welke sfeer García-Fons zich inbedt, altijd blijft een lyrisch beginsel centraal staan, dat met grote inventiviteit eer wordt aangedaan. García-Fons slaagt er daarbij wonderwel in zichzelf een discrete rol toe te bedelen, hoewel hij ook geregeld soleert of met onrustige, schichtige partijen vanuit de achtergrond een bibberige onderlaag legt. Evenmin deinst hij terug voor eenvoudige plukbas-lijntjes: bepaalde nummers klinken door hun eenvoud juist heel natuurlijk en vaak krijgt men het gevoel dat deze feeërieke muzikale sfeer als vanzelf ontstaat. De keerzijde van de medaille is dan weer dat García-Fons en zijn medemusici zich al eens durven wegstoppen achter te ongecompliceerde structuren. Met tracks als 'Hmnar Nadir' is niets verkeerd, maar veel heeft men niet aan de broeierige bordeelsfeer die zonder veel poeha wordt opgewekt.
De verdienste blijft dat García-Fons geen poging heeft gedaan de traditie te consolideren naar een intellectualistisch, zuiver Westers plan. Met gevoel voor authenticiteit lijkt hij mee te draaien in de lokale overlevering, zonder daarbij zijn karakteristieke, melancholische geluid te verliezen. Soms is het echter nodig dat te voor de hand liggende elementen worden uitgefilterd, om de luisterervaring constant op het hoogste niveau te laten verlopen. Dat is hier helaas niet het geval: García-Fons heeft teveel van zijn eigen plezier in de plaat willen houden, en vergat daarbij allicht dat opgewekte fluitriedels of tango-achtige zoetigheden van de accordeon niet altijd een noodzaak zijn om het totaalplaatje breed te houden. Desondanks een erg pittoreske plaat, helaas met inclusie van enkele overbodige factoren.
