“Dynamiek, spanning, escapisme, een triade waartussen Reiziger zich al meer dan anderhalf decennium bevindt. Steeds op zoek naar het geluid van de grootstad, het eindeloze in kilometers naaldwoud, de confrontatie met zichzelf. Na 10 jaar van stilzwijgen, bereikt Reiziger een nieuwe afgelegen halte. Hier volgt voor jullie 'Kodiak Station'.”
In 'Interbellum' spreekt de rustgevende stem van Peter Cremers de luisteraar toe – het klinkt vertrouwd in de oren, want de man sprak de afgelopen jaren honderden documentaires in voor Canvas. Ook wat volgt is herkenbaar: de groep die een decennium geleden de pijp aan Maarten gaf, blijkt helemaal terug van weggeweest. Reiziger grossiert nog steeds in een intrigerende crossover tussen glasheldere indierock, tegendraadse postpunk en emo, vooraleer dat laatste een verguisd genre voor aanstellerige pubers werd.
Naast de intro telt 'Kodiak Station' nauwelijks zes volwaardige tracks, maar voor dit soort platen is het adagium less is more uitgevonden. De ritmesectie is ontdaan van alle franjes en houdt het geheel strak in de hand met droge, minimalistische drumpartijen en minutieus groovende baslijnen. In 'Yuma' cirkelen noisy gitaarmelodieën dreigend in het rond, terwijl zanger/gitarist Geert Plessers (zie ook: Confuse the Cat) lijzig zijn cryptische teksten declameert.
'Grizzly People' laveert lustig heen en weer tussen ronkend riffwerk en meeslepende melodische passages. Reiziger moet het niet hebben van extatische uitbarstingen of rechtoe-rechtaan beukwerk. De groep kiest met het betere boetseerwerk voor uitgekiende klankminiaturen die zich langzaam maar zeker onder de huid van de luisteraar nestelen. In 'Bended Trees' haken meanderende gitaarmotiefjes, scherpe distortionklanken en flarden noise naadloos in elkaar.
Hoewel de onheilspellende afsluiter 'Shy Reptile' traag uit de startblokken schiet, heeft de song weinig meer nodig dan melancholische vocalen, breed uitwaaierende gitaarpartijen en spaarse percussie om de aandacht gedurende acht minuten vast te houden. Zo zoekt Reiziger zijn weg tussen de scherpe post-hardcore van Fugazi en de experimentele rock van Sonic Youth. 'Kodiak Station' is een uitgebalanceerd werkstuk dat gerust langer dan 27 minuten had mogen duren.
