Reigns hult zich in een waas van mysterie. Feit is dat dit project bestaat uit twee creatievelingen uit Wessex en met deze bizarre conceptplaat aan zijn derde werk toe is. Bizar is de juiste term, want met ‘The Widow Blades’ zetten deze heren -die zichzelf liefst Operatives A & B noemen- de onopgeloste verdwijning van de weduwe Millicent Blades in 1978 opnieuw in de kijker. Doordat men enkel een aantal voetstappen en de helft van de dame haar kledij in de veelvuldig gevallen wintersneeuw terugvond, ontstonden rond dit akelige feit al snel enkele legendes en buitenaardse verhalen. Reigns heeft zoals Sherlock Holmes en Watson de locaties bezocht waar de weduwe (naar grote vermoedens) vertoefde, waaronder haar huis, de woonst van haar psychiater en de kelder van een verdachte. Ter plekke maakte het tweetal telkens een muzikale opname die inhoudelijk volledig afhankelijk was van de omgeving en de mogelijkheden om instrumenten en elektrisch materiaal te transporteren en op te stellen. Toeval of niet, maar voor afgelopen winter was het van 1978 geleden dat er in Somerset nog zo veel sneeuw viel...
Die afhankelijkheid van omgeving en invulling, is overduidelijk aanwezig in de elf diverse tracks op dit album. Er wordt immers geslingerd tussen door beats gestuwde episodes en intieme, halfakoestische folktronica. Wat echter wel als een rode draad doorheen ‘The Widow Blades’ zit, is een psychedelisch tintje en een obscure, wat vage sfeer die veel vragen oproept: een bewuste keuze, zo blijkt. Het lijkt hier wel te gaan om een documentaire waarin het filmische aspect niet onbelangrijk is. En dat biedt mogelijkheden om de gemaakte composities hetzij vrij kaal te houden, hetzij juist heel rijk in te vullen.
Wat dit laatste betreft, spant de bijna twintig minuten durende afsluiter ‘The Mounds’ allicht de kroon, opgenomen op de plaats waar weduwe Blades vermoedelijk verdween. De duistere elektro-akoestische trip klinkt als een woelige droom vol onzuivere gedachten. Melodie, harmonie en onrust lijken voortdurend tegen elkaar op te botsen in songs die een vrij eenvoudige basis hebben van akoestische gitaar en zwaarmoedig pianospel, maar in een ietwat duister, romantisch, door krautrock en gothic geïnspireerd kader werden geplaatst. Mysterieuze sfeerelektronica, de moeilijk verstaanbare demonenstem van Operative A (ofte Tim Farthing) en eventueel voorzichtige dansbeats worden passelijk toegevoegd.
Dat het hier om een bijzonder album gaat, leidt geen twijfel. Het is enkel zonde dat Reigns iets te duidelijk vragen wil oproepen in plaats van naar antwoorden op zoek te gaan. Dat wordt vertaald in nogal vage songs met veel sfeer, maar wat weinig ziel. Het geeft ‘The Widow Blades’ een beetje een wezenloos, langdradig karakter. Vasthouden aan de bij momenten mooie composities of zelf speuren naar details die de puzzel wat duidelijker maken door veelvuldige beluistering, lijkt de boodschap. Maar dat vraagt toch tegelijkertijd ook om enige inspanning, wat bij belevingsplaten als deze niet zomaar vanzelfsprekend is.
