Het heeft een tijdje mogen duren, maar Vlaanderen lijkt eindelijk zijn eigen Adele te hebben gevonden, eentje met heuse Lord of the Ring-looks. De Gentse Naomi Sijmons ofte Reena Riot is met de gitaar in de hand geboren en heeft die via wegen van kunsthumaniora en conservatoria verder verkend om er haar eigen ding uit te halen. Dat eigen ding kreeg vorig jaar, na deelname aan de Radio 1 Sessies en Humo’s Rock Rally, eindelijk concrete vorm met een vol lof ontvangen debuut ep. En kijk, het virus knaagt zo sterk, dat nog geen jaar later een door Mauro geproduceerde, vijf titels tellende ep ‘Stop/Reverse’ muzieklandschap siert.
Op dit schijfje blijkt duidelijk wie de touwtjes in handen heeft. De powerballads met veel soul en rijke onderliggende arrangementen zijn immers duidelijk ondergeschikt aan de stem van Riot. Die blijkt een wereld aan klanken aan te kunnen en zweeft vooral graag in lagere, gemoedelijke regionen om op welgemikte momenten moeiteloos de hoogte in te schieten. In een vrij bitsig ‘I Belong to You’ steekt ze het gelijknamige nummer van Anouk voorbij dankzij onwaarschijnlijk sterke, op- en neerdeinende vocale uithalen. De hakkende gitaren en volgekleurde sound koppen zonder enige moeite de bal in de goal. Misschien een klein aandachtspuntje: frasen als “to shut his mouth” of “why did you look so cold” in opener en titeltrack ‘Stop/Reverse’ verdienen het gerust om met wat meer haat en onbegrip te worden uitgespuwd.
Maar let op! Het is een valstrik om enkel vast te houden aan de voortrekkersrol van de frontvrouw. Dat bewijst het afsluitende ‘The Needle’ wel. De dramatiserende slow waarin ze moeiteloos van de hoogste naar de laagste tonen overschakelt, sluit de ep af met een open, psychedelisch postrockeinde van lange gitaarpartijen. Vanaf dan wordt de klemtoon pas goed gevestigd op de instrumentale rijkdom die onderin deze plaat borrelt. Jazzy popstructuren met piano en glijdende bas zorgen voor een complexe diepgang. Grillige, net buiten bereik blijvende melodielijnen zorgen voor een grote eigen(wijs)heid. Luister maar even naar single ‘Army Boots’, waarin herhalende en dus herkenbare passages toegestaan zijn, maar toch duidelijk deel uitmaken van een veel groter thematisch instrumentaal verhaal.
Reena Riot bewijst op haar tweede ep dat het niet meer uitsluitend draait om de ontzettend sterke, specifieke stem van zijn vrouwelijke frontvrouw. Dit is een groeiplaatje dat aanvankelijk in oppervlakkigheid bedriegt, maar meer en meer onder de huid kruipt en luisteraars aan zich kleeft. De korte duur van dit muzikale verhaal is een sterkte, want zo wordt uitgenodigd om ‘Stop/Reverse’ steeds opnieuw te beluisteren, waarmee Reena Riot moeiteloos de alleenheerschappij over de cd-speler opeist.
